Verbum

запатрабава́нне, -я, н.

1. Патрабаванне афіцыйнага растлумачэння па якой-н. справе.

Даць з. ва ўстанову.

2. мн. Неабходнасць, патрэбы.

Культурныя запатрабаванні працоўных.

○

Да запатрабавання — пра карэспандэнцыю, якая выдаецца на пошце па патрабаванні адрасата.

запатрабава́ць, -бу́ю, -бу́еш, -бу́е; -бава́ны; -бу́й; зак., каго-што (афіц.).

1. Патрабаваць прад’яўлення, прысылкі чаго-н.

З. выпіску з пратакола пасяджэння.

2. Выклікаць куды-н.

З. сведкаў.

3. Прад’явіць патрабаванне на выдачу чаго-н.

З. багаж.

запатэнтава́ць гл. патэнтаваць.

запаўзці́, -зу́, -зе́ш, -зе́; -зём, -зяце́, -зу́ць; запо́ўз, -паўзла́, -ло́; -зі́; зак.

1. Забрацца куды-н. паўзком.

З. пад канапу.

2. Адпаўзціся куды-н. далёка.

З. ў лес.

|| незак. запаўза́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

запаўне́нне гл. запоўніцца, запоўніць.

запаўня́льнік, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Рэчыва, якое дабаўляецца ў вяжучую масу і не раствараецца ў ёй.

Запаўняльнікі для бетонаў.

запаўня́цца гл. запоўніцца.

запаўня́ць гл. запоўніць.

запа́хнуць, -ну, -неш, -не; -па́х, -хла; зак.

Пачаць пахнуць.

Запахла дымам.

запаце́лы, -ая, -ае.

Вільготны ад асеўшай пары.

Запацелае акно.

|| наз. запаце́ласць, -і, ж.