пінцыро́ўка, ‑і,
[Ад ням. pinzieren — адразаць канец.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пінцыро́ўка, ‑і,
[Ад ням. pinzieren — адразаць канец.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прамы́вачны, ‑ая, ‑ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
анамастыко́н, ‑а,
1. Слоўнік або спіс уласных імён рознага тыпу, складзены паасобку для кожнай катэгорыі імён.
2. Сукупнасць уласных імён пэўнага этнасу для таго ці іншага перыяду.
[Грэч. onomastikón.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
апо́ка 1, ‑і,
апо́ка 2, ‑і,
Асадкавая цвёрдая лёгкая горная парода, багатая на крэменязём.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аргуме́нт, ‑а,
1. Лагічны довад, які служыць асновай для доказу чаго‑н.
2.
[Лац. argumentum.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
асіміля́цыя, ‑і,
1.
2.
[Лац. assimilatio.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
атаві́зм, ‑у,
[Ад лац. atavus — продак.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абмы́ліцца, ‑ліцца;
абмылі́цца, ‑лю́ся, ‑лішся, ‑ліцца;
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
біна́рны, ‑ая, ‑ае.
1. Які складаецца з дзвюх частак, двух кампанентаў (металаў або металу і неметалу).
2. У інфарматыцы — тое, што і дваічны.
[Лац. binarius — двайны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лучко́вы, ‑ая, ‑ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)