службо́вец -ўца m.; службо́вая асо́ба(на ўра́давай паса́дзе)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
pipsqueak
[ˈpɪpskwi:k]
n., informal
нязна́чная, мала́я асо́баабо́ прадме́т; мале́ча f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ле́ктар
(лац. lector)
асоба, якая чытае лекцыі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Akteur
[ak'tø:r]
m -s, -e
1) акто́р
2) дзе́йная асо́ба (у палітычнай акцыі)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Formát
n -(e)s, -e паме́р, фарма́т
ein Mensch von ~ — выда́тная асо́ба
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
міфі́чны
1. mýthisch;
2.перан. (казачны):
міфі́чная асо́баéine legendäre Persönlichkeit;
міфі́чная жывёла Fábeltier n -s, -e;
3. (прыдуманы) erfúnden, áusgedacht
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
падда́ны1, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым.зал.пр.ад паддаць (у 1, 2 і 5 знач.).
падда́ны2, ‑ага, м.
Асоба, якая знаходзіцца ў падданстве якой‑н. дзяржавы. Французскі падданы. □ Пачалася вайна, і Гушка як падданы Расіі павінен адпраўляць на фронт свайго сына.Пшыркоў.//Уст.Асоба, якая падпарадкуецца каму‑н., залежыць ад каго‑н. У маёнтку сваім, У зялёным бары Дзень у дзень пан Міхайла Падданых судзіў.Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
каменда́нт, ‑а, М ‑нце, м.
1. Начальнік войск крэпасці або ўмацаванага раёна. Камендант крэпасці.
2. Вайсковы начальнік, які наглядае за дысцыплінай, парадкам і правільным нясеннем службы ў гарнізоне. Камендант горада. Камендант гарнізона.
3. На шляхах зносін — асоба, якая наглядае за парадкам перамяшчэння войск, ваеннаслужачых і вайсковых грузаў. Ваенны камендант.
4.Асоба, адказная за ахову і гаспадарку якога‑н. грамадскага будынка. Камендант інтэрната. Камендант вучэбнага корпуса.
[Фр. commandant.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Лака́за ’неахайная асоба, якая мыючы залівае дол у хаце’, лаказіць ’наліваць у хаце, рабіць макрату, бруд’ (КЭС, лаг.). Да літ.lakäzaris ’гарэза, свавольнік’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Мы́рма ’нелюдзень, сугней’, ’маўчун’ (клец., Нар. лекс.; капыл., Жыв. сл.), капыл. ’злосная асоба’ (Нар. словатв.). У выніку перастаноўкі мр > рм з мымра (гл.).