Verbum

закона... (а таксама закана...).

Першая састаўная частка складаных слоў, якая ўказвае на адносіны да закона, законаў і пішацца, калі націск у другой частцы падае не на першы склад, напр.: законапарадак, законапраект.

законапалажэ́нне, -я, н.

Закон або сукупнасць законаў (у 2 знач.) у якой-н. галіне права.

законапрае́кт, -а, М -кце, мн. -ы, -аў, м.

Праект закона (у 2 знач.).

зако́ннасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. гл. законны.

2. Няўхільнае выкананне законаў, становішча, пры якім грамадскае жыццё і дзейнасць забяспечваюцца законамі.

зако́ннік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

1. Знаўца законаў (у 2 знач.); заканазнавец.

2. Той, хто строга прытрымліваецца закона (у 2 знач.).

|| ж. зако́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

зако́нны, -ая, -ае.

1. Які адпавядае закону (у 2 і 3 знач.), грунтуецца на законе (у 2 і 3 знач.).

З. дакумент.

З. прыём барацьбы.

На законных падставах.

2. перан. Цалкам зразумелы і дапушчальны; абгрунтаваны.

З. папрок.

|| наз. зако́ннасць, -і, ж.

зако́нчаны¹, -ая, -ае.

1. Які мае неабходную паўнату, цэласнасць.

Закончаная думка.

З. сказ.

2. Які дасягнуў дасканаласці ў якой-н. справе, мастацтве, цалкам сфарміраваны (кніжн.).

З. майстар.

З. мастак.

3. Пра чалавека як носьбіта адмоўных якасцей.

З. нягоднік.

зако́нчаны².

○

Закончанае трыванне — у граматыцы: катэгорыя дзеяслова, што паказвае, як адбываецца названае дзеясловам дзеянне ў часе (напр., завершанае, незавершанае дзеянне); проціл. незакончанае трыванне.

зако́нчыцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ыцца; зак.

Прыйсці к канцу; завяршыцца, скончыцца.

Сход закончыўся позна вечарам.

Жніво закончылася дажынкамі.

|| незак. зака́нчвацца, -аецца.

зако́нчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., што.

Давесці да канца; завяршыць, скончыць.

З. будаўніцтва.

|| незак. зака́нчваць, -аю, -аеш, -ае.