Verbum

дымі́ць, -млю́, -мі́ш, -мі́ць; -мі́м, -міце́, -мя́ць; незак.

1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Кепска гарэць, даючы многа дыму.

Газніца дыміць.

2. чым. Курыць, пускаючы дым.

Д. папяросай.

|| зак. надымі́ць, -млю́, -мі́ш, -мі́ць; -мі́м, -міце́, -мя́ць.

ды́мка, -і, ДМ -мцы, ж.

Лёгкая павалока з дыму, туману.

Бераг хаваўся ў дымцы.

ды́мны, -ая, -ае.

1. Які дыміцца, вылучае многа дыму.

Дымная галавешка.

2. перан. Падобны на дым.

Дымная павалока воблакаў.

ды́мчаты, -ая, -ае.

Колерам падобны на дым.

Дымчатыя акуляры.

|| наз. ды́мчатасць, -і, ж.

ды́на, -ы, мн. -ы, дын, ж.

У механіцы: адзінка вымярэння сілы ў абсалютнай фізічнай сістэме адзінак.

дыназа́ўр, -а, мн. -ы, -аў, м.

Яшчарападобная жывёліна, якая вымерла ў далёкім мінулым.

|| прым. дыназа́ўравы, -ая, -ае.

дына́ма, нескл., н. і дына́ма-машы́на, -ы, мн. -ы, -шы́н, ж. (уст.).

Генератар пастаяннага току.

дынамі́зм, -у, м.

Наяўнасць, багацце дынамікі (у 3 знач.) у чым-н.

Д. падзей.

дына́мік, -а, мн. -і, -аў, м.

Электрадынамічны гучнагаварыцель.

Уключыць д.

дына́міка, -і, ДМ -міцы, ж.

1. Раздзел механікі, які вывучае законы руху цел у залежнасці ад сіл, што дзейнічаюць на іх.

2. Ход развіцця, змянення чаго-н.

Д. грамадскага развіцця.

3. Рух, дзеянне, развіццё.

Д. сучаснага жыцця.

|| прым. дынамі́чны, -ая, -ае.