Verbum

по́крыва, -а, н.

1. Верхні слой, які пакрывае што-н.

Травяное п.

Валасяное п.

2. перан. Тое, што пакрывае, ахутвае сабой што-н.

Пад покрывам ночы.

|| прым. по́крыўны, -ая, -ае (да 1 знач.; спец.).

прагандлява́ць, -лю́ю, -лю́еш, -лю́е; -лю́й; -лява́ны; зак.

1. што. Гандлюючы, панесці страты ў якім-н. памеры.

П. чатырыста рублёў.

2. чым і без дап. Правесці які-н. час, гандлюючы чым-н.

Прагандляваў увесь дзень.

прад’яўні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (афіц.).

Той, хто прад’яўляе што-н., які-н. дакумент.

П. мандата.

Чэк з выплатай на прад’яўніка.

|| ж. прад’яўні́ца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. прад’яўні́чы, -ая, -ае.

П. чэк.

праката́ць², -а́ю, -а́еш, -а́е; зак., каго (што).

1. Тое, што і пракаціць (у 2 знач.).

2. Пакатаць які-н. час.

П. дзве гадзіны дзяцей на лодцы.

|| незак. прака́тваць, -аю, -аеш, -ае (да 1 знач.).

пракуры́ць, -уру́, -ўрыш, -ўрыць; -ўраны; зак., што.

1. Насыціць тытунёвым дымам.

П. хату.

2. Зрасходаваць на курэнне.

П. многа грошай.

3. Правесці які-н. час курачы.

Усю ноч пракурыў.

|| незак. праку́рваць, -аю, -аеш, -ае.

прыла́вак, -ла́ўка, мн. -ла́ўкі, -ла́ўкаў, м.

Род вузкага, закрытага спераду стала ў магазіне, які аддзяляе прадаўца ад пакупнікоў, а таксама стол для продажу тавараў на рынку.

Работнікі прылаўка (служачыя магазіна).

|| прым. прыла́вачны, -ая, -ае.

прыпа́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

Лекавы сродак, які прыкладваецца да хворага месца гарачым.

Як мёртваму п. (паможа, патрэбна і пад.; пра што-н. бескарыснае, непатрэбнае; разм.).

|| прым. прыпа́рачны, -ая, -ае.

публі́чны, -ая, -ае.

1. Які ажыццяўляецца ў прысутнасці публікі, адкрыты.

Публічнае выступленне.

Публічна (прысл.) заявіць.

2. Прызначаны для шырокага наведвання, агляду і пад.

Публічная бібліятэка.

Публічная выстаўка.

○

Публічны дом — памяшканне, дзе прастытуткі прымаюць наведвальнікаў.

разма́шысты, -ая, -ае.

1. Які вызначаецца шырокімі, свабоднымі ўзмахамі рук або ног.

Размашыстыя крокі.

2. Буйны, разгоністы (пра почырк).

3. Раскідзісты, з вялікім размахам (у 3 знач.).

Размашыстыя галіны дуба.

|| наз. разма́шыстасць, -і, ж.

рудыме́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Недаразвіты, астаткавы орган арганізма, які страціў сваё першапачатковае значэнне ў працэсе эвалюцыйнага развіцця.

2. перан. Астатак, рэшткі якой-н. з’явы (кніжн.).

|| прым. рудымента́рны, -ая, -ае.