кастру́ля, ‑і, ж.

Металічная пасудзіна, звычайна цыліндрычнай формы, для прыгатавання ежы. На прыпечку перад засланкай цямнеліся два невялікія чыгункі і алюмініевая каструля. Паслядовіч.

[Ад ням. Kasserolle.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каўчу́кавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да каўчуку. Каўчукавае дрэва. // Прызначаны для вытворчасці каўчуку. Каўчукавы завод. // Выраблены з каўчуку. Каўчукавая трубка. Каўчукавая падэшва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кетгу́т, ‑у, М ‑гуце, м.

Ніці, якія атрымліваюць з кішак дробнай рагатай жывёлы (скарыстоўваюцца пры хірургічных аперацыях для ўнутраных швоў і перавязкі сасудаў).

[Англ. catgut.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кінапрака́т, ‑у, М ‑каце, м.

Выпуск кінафільмаў для дэманстравання на экранах і перадача іх у часовае карыстанне (на пракат) кінатэатрам, клубам і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ксілалі́т, ‑у, М ‑ліце, м.

Штучны будаўнічы матэрыял з сумесі драўняных апілак, азбесту і інш. (прымяняецца для высцілання падлогі, вырабу перагародак і пад.).

[Ад грэч. xylon — дрэва і lithos — камень.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

купа́льнік 1, ‑у, м.

Высокая травяністая расліна сямейства складанакветных з жоўтымі кветкамі (скарыстоўваецца ў медыцыне).

купа́льнік 2, ‑а, м.

Разм. Касцюм для купання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кура́тар, ‑а, м.

1. Кіраўнік, апякун. Куратар студэнцкай групы.

2. Студэнт-медык, замацаваны за хворым у клініцы для назірання за станам яго здароўя.

[Ад лац. curator — апякун.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

легкавы́, ‑ая, ‑ое.

Прызначаны для перавозкі невялікай колькасці пасажыраў, ручнога багажу. Легкавы аўтамабіль. □ Па шашы праляцела адна за адной некалькі легкавых машын. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ле́кавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лекаў, уласцівы ім; прызначаны для лекаў. Лекавы пах. Лекавая сыравіна. // Які валодае лекавымі ўласцівасцямі. Лекавыя расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лесаво́з, ‑а, м.

Від транспарту (аўтамабіль, судна) для перавозкі лесу (у 2 знач.). Сумёты раскінуўшы ў гонкім бары, Вядзе лесавозы бульдозер. А. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)