дварані́н, ‑а; мн. ‑ране, ‑ран; м.
Асоба, якая належыць да дваранскага саслоўя. Лукаш Леўчанка, дваранін па паходжанню, прыблукаў сюды з Украіны і асталяваўся ў Верхані. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
віначэ́рп, ‑а, м.
У старажытнасці — службовая асоба, якая загадвала пітвом, разлівала і разносіла яго на бяседзе. // Жарт. Той, хто налівае віно за сталом у чаркі, бакалы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэцыдыві́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Асоба, якая пасля пакарання за зробленае злачынства, паўторна зрабіла злачынства. Злодзей-рэцыдывіст. □ Начальнік выклікаў на перагаворы некалькі найбольш вядомых рэцыдывістаў. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сквайр, ‑а, м.
1. Скарочаная форма англійскага дваранскага тытула эсквайр.
2. Тытул суддзяў і мясцовых службовых асоб у Англіі і ЗША. // Асоба, якая мае гэты тытул.
[Англ. sguire.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
чаяво́д, ‑а, ДМ ‑дзе, м.
Спецыяліст па вырошчванню чаю; асоба, якая займаецца чаяводствам. Між густой субтрапічнай расліннасці сям-там відаць.. чаяводы — гаспадары гэтых палеткаў. «Беларусь».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ВАЕННАСЛУ́ЖАЧЫ,
асоба, якая знаходзіцца на абавязковай вайсковай службе. Кожнаму ваеннаслужачаму прысвойваецца званне воінскае. Ва Узбр. Сілах Рэспублікі Беларусь ваеннаслужачыя падзяляюцца на салдатаў, матросаў, сяржантаў, старшын, прапаршчыкаў, мічманаў, на афіцэрскі склад (малодшы, старшы, вышэйшы). Усе ваеннаслужачыя Узбр. Сіл Беларусі прымаюць прысягу ваенную.
т. 3, с. 442
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
◎ Нясклёпа ’няўмелая асоба’ (Юрч., НВС), нясклёпістый ’непаваротлівы’ (полац., Нар. лекс.), нясклёпісты ’няскладны, нязграбны’ (Крыў., Дзіс.). Няясна, магчыма, ад кляпаць (гл.), клёпка (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Паціні́к ’асоба, якая падслухоўвае, падглядвае’ (КЭС, лаг.). Утварылася ад + патаемны, якое пры ад’ідэацыі выразу па цямне ’калі цёмна’ відазмянілася ў + пацямнік > паціны.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
postronny
postronn|y
пабочны; старонні; чужы;
osoba ~a — старонняя (пабочная) асоба
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
powiernica
ж.
1. сардэчная сяброўка; тайка; таечка;
2. пасярэдніца; давераная асоба
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)