Verbum

дрывако́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Той, хто наймаецца калоць дровы.

2. Цяжкая сякера з клінападобным лязом для колкі дроў; калун.

дрывасе́к, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто сячэ лес на дровы, займаецца нарыхтоўкай дроў.

дрыво́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што і дрывотня.

дрыво́тня, -і, мн. -і, -яў, ж.

Павець для дроў.

Дровы знаходзіліся ў дрывотні.

дрывяны́ гл. дровы.

дрыг, выкл., у знач. вык. (разм.).

Ужыв. ў значэнні дзеясловаў дрыгаць і дрыгануць.

Жарабя д. нагой.

дрыгавічы́, -о́ў (гіст.).

Племянное ўсходнеславянскае аб’яднанне 6—12 стст., якое займала тэрыторыю ў басейне ракі Прыпяць і цэнтр Беларусі.

дрыгатлі́вы, -ая, -ае.

Які ўздрыгвае, дрыжыць; трапяткі.

Дрыгатлівыя зарніцы.

дры́гаць, -аю, -аеш, -ае; незак., чым (разм.).

Рабіць рэзкія адрывістыя рухі (пераважна нагамі).

|| аднакр. дры́гнуць, -ну, -неш, -не; -ні і дрыгану́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. дры́ганне, -я, н.

дрыгва́, -ы́, ж.

Багністае топкае месца.

Непраходная д.

|| прым. дрыгвяні́сты, -ая, -ае.

Д. бераг возера.