двайнік​1 назоўнік | мужчынскі род

Чалавек, які мае поўнае падабенства з другім чалавекам.

  • Мой д.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

eager beaver

стара́нны, працаві́ты чалаве́к

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

everyone

[ˈevriwʌn]

pron.

ко́жны чалаве́к, усе́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

капры́знік, ‑а, м.

Капрызны чалавек, капрыза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карысталюбі́вец, ‑біўца, м.

Карыслівы чалавек; карысталюбец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

графама́н, ‑а, м.

Чалавек, ахоплены графаманіяй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мярцвя́к, мерцвяка, м.

Мёртвы чалавек; нябожчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неаха́йнік, ‑а, м.

Разм. Неахайны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

небаязлі́вы, ‑ая, ‑ае.

Смелы. Небаязлівы чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сангві́нік, ‑а, м.

Чалавек сангвінічнага тэмпераменту.

[Ад лац. sanguis, sanguinis — кроў, жыццёвая сіла.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)