прэрагаты́ва, ‑ы, ж.

Кніжн. Выключнае права, якое належыць якому‑н. дзяржаўнаму органу або адказнай асобе.

[Лац. praerogativa.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хо́джаны, ‑ая, ‑ае.

Такі, па якому часта ходзяць (пра дарогу, сцежку і пад.). Ходжаныя сцежкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чуллі́вы, -ая, -ае.

1. Якому ўласціва ўспрымальнасць знешніх, фізічных раздражненняў.

Чуллівыя нервы.

2. Які здольны ўлавіць нават нязначнае знешняе ўздзеянне.

Ч. прыбор.

3. Здольны да сентыментальнасці, тонкаадчувальны.

Чуллівае сэрца.

Ад гора людзі робяцца чуллівымі да іншых.

|| наз. чуллі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

полісінтэты́чны, ‑ая, ‑ае.

Якому ўласціва ўтварэнне складаных слоў-сказаў шляхам складання асноў асобных слоў (пра мовы).

[Ад грэч. poly — многа і слова сінтэтычны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стэрэара́ма, ‑ы, ж.

Панарама са стэрэаскопам, дзякуючы якому ствараецца поўнае ўражанне аб’ёмнасці аб’екта з адчуваннем перспектывы.

[Ад грэч. stereos — прасторавы і horama — від.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трасёр, ‑а, м.

Прыстасаванне ў дне снарада, дзякуючы якому снарад пры палёце пакідае пасля сябе след.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

únwert

a

1) малакашто́ўны, яко́му няма́ цаны́

2) нява́рты (павагі і г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

разу́мны, -ая, -ае.

1. Такі, якому дадзены розум; надзелены розумам.

Разумная істота.

2. Кемлівы, разважлівы, надзелены жыццёвай мудрасцю.

Р. чалавек.

3. Які сведчыць аб розуме, разважлівасці.

Разумная думка.

Разумнае слова.

4. Які адпавядае абставінам; мэтазгодны.

Разумная арганізацыя працы.

|| наз. разу́мнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

штурха́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Дэталь, прыстасаванне для падштурхоўвання чаго-н. (спец.).

Ш. клапана.

2. Дапаможны паравоз у хвасце цягніка або самаходнае судна, якое штурханнем рухае баржы (спец.).

3. перан. Чалавек, якому даручана падштурхнуць, паскорыць патрэбную ў дадзены момант справу (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

адлучэ́нне, ‑я, н.

У выразе: адлучэнне ад царквы — прызнанне чужым царкве, якому‑н. веравызнанню; выключэнне з рэлігійнай абшчыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)