аўтакла́ў, -ла́ва, мн. -ла́вы, -ла́ваў, м.

Герметычная пасудзіна для награвання чаго-н. пад высокім ціскам, ужыв. для ажыццяўлення розных фізіка-хімічных працэсаў.

|| прым. аўтакла́ўны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Physík

f - фі́зіка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

fizyka

ж. фізіка

fizyka ciała stałego — фізіка цвёрдага цела;

fizyka jądrowa — ядзерная (ядравая) фізіка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

фізма́т, ‑а, М ‑маце, м.

Фізіка-матэматычны факультэт. Паступіць на фізмат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Kérnphysik

f - я́дзерная фі́зіка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Atómphysik

f - а́тамная фі́зіка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

фізма́т м. (фі́зіка-матэматы́чны факультэ́т) физма́т (фи́зико-математи́ческий факульте́т)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фе́рмій, ‑ю, м.

Штучна атрыманы радыеактыўны хімічны элемент, названы ў гонар італьянскага фізіка Э. Ферма.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

землязна́ўства, ‑а, н.

Галіна фізічнай геаграфіі, якая вывучае агульныя фізіка-геаграфічныя заканамернасці Зямлі; агульная фізічная геаграфія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палеагеагра́фія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае фізіка-геаграфічныя ўмовы Зямлі ў старажытныя геалагічныя эпохі; раздзел гістарычнай геалогіі.

[Ад грэч. palaios — старажытны і geōgraphia — землеапісанне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)