чихво́стить несов., прост.
1. (бранить, пробирать) ла́яць, прабіра́ць, выгаво́рваць (каму), свары́цца (на каго);
2. (бить, сечь) біць, хваста́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
reprove [rɪˈpru:v] v. fml (for) рабі́ць вымо́ву; дакара́ць, папіка́ць; свары́цца (на каго-н.);
I was reproved for wasting paper. Мне зрабілі вымову за расходаванне паперы.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Ага́знуць ’асіпнуць, ахрыпнуць’ (КСТ). Параўн. балг. газя ’крычаць, сварыцца’. Ці не да агазны? (гл. Трубачоў, Этимология, 1972, 23).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ляката́ць ’ляскатаць’, ’дрыжэць ад холаду’, ’сварыцца’ (Бір. Дзярж.; пух., Сл. ПЗБ; свісл., Сцяшк. Сл.). Гукапераймальнае. Да клеката́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пілёсіць ’пілаваць тупою пілою’, ’сварыцца, назаляць’ (Шат.). Да піліць (гл.), пашыранага экспрэсным суф. ‑ёс‑ са значэннем працягласці дзеяння.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
schélten
*
1.
vt (wegen G) свары́цца, ла́яць (за што-н.)
j-n únehrlich ~ — папрака́ць каго́-н. у несумле́ннасці
2.
vi (über A) свары́цца (з-за чаго-н.); (auf a) ла́яць (каго-н., што-н.)
3.
(sich)
(mit D) свары́цца (з кім-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
zánken
vi i (sich) свары́цца, ла́яцца
(um A – з-за чаго-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
◎ Пашкеліць ’сварыцца’ (Яруш.). Да пашколіць (< па‑ і школа, шкбліць ’вучыць’). Аб мене о > е гл. Карскі (1, 154–158).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
squabble
[ˈskwɑ:bəl]
1.
n.
сва́рка, спрэ́чка f., бу́ча f.
children’s squabbles — дзіця́чыя крыклівыя сва́ркі
2.
v.i.
свары́цца, спрача́цца
I won’t squabble over a nickel — За дро́бязь ня бу́ду свары́цца; За ану́чу ня бу́ду ўздыма́ць бу́чу
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
гры́зці, -зу́, -зе́ш, -зе́; -зём, -зяце́, -зу́ць; грыз, -зла; -зі́; незак.
1. каго-што. Кусаць зубамі што-н. цвёрдае.
Г. морквіну.
Г. костку.
2. перан., каго (што). Пастаянна папракаць, прыдзірацца, сварыцца.
3. перан. Не даваць спакою, мучыць.
Мяне грызе пакутлівая думка.
|| зак. разгры́зці, -зу́, -зе́ш, -зе́; -зём, -зяце́, -зу́ць; разгры́з, -зла; -зі́; -ы́зены (да 1 знач.).
|| аднакр. грызану́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́; -ну́ць; -ні́.
|| наз. грызе́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)