Пядзь ’падзь, салодкая раса на лісцях дрэў’ (чэрв., З нар. сл.). Вынік рэгрэсіўнага змякчэння, гл. падзь2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Расо́вы ’рыжы’ (Сцяшк.), ’пародзісты’ (Скарбы). З польск.rasowy ’пародзісты’, што ад ра́са2 (гл.). Параўн. ра́савы (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
А́ЙНЫ,
народ на в-ве Хакайда ў Японіі, 20 тыс.чал. (1987). Асобная айнская раса, якая спалучае еўрапеоідныя, аўстралоідныя і мангалоідныя рысы. Мова айнская і японская. Паводле веравызнання будысты.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
жо́ўтыпрям., перен. жёлтый;
~тая фа́рба — жёлтая кра́ска;
~тая прэ́са — жёлтая пре́сса;
○ ~тая вада́ — мед. жёлтая вода́;
~тая ліхама́нка — жёлтая лихора́дка;
~тая ра́са — жёлтая ра́са;
ж. біле́т — жёлтый биле́т;
ж. дом — жёлтый дом;
~тая пля́ма — анат. жёлтое пятно́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
*Ра́савы, ра́сову ’светла-шэрай з жаўцізной масці (аб кані)’ (ТС). Няясна; магчыма ідэнтычна расо́вы ’пародзісты’ (гл. ра́са2).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Talár
m -s, -e
1) царк.ра́са, рдза
2) ма́нтыя (суддзі і г.д.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
dew[dju:]n.раса́; кро́пля (расы, поту);
wet with dew мо́кры ад расы́, абро́шаны;
The grass was wet with early morning dew. Трава была мокрая ад ранішняй расы.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Ра́ся (ря́ся) ’неахайны чалавек’ (Шымк. Собр.), ’апранутая ў рыззё жанчына’ (Рам. 8), ра́ся ’неахайная жанчына’ (маладз., Жд. 2); сюды ж, магчыма, і ра́ся, ро́ся ’персанаж у гульні, падобнай да гульні ў квача’ (ТС). Хутчэй за ўсё, звязана з ра́сы ’махры, рыззё’ (лельч., Нар. лекс.), pácce (ря́ссе) ’лахманы’, гл. ра́са1, аднак для апошніх слоў не выключана сувязь з раса́2, 3 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Раскі ’завязкі ў фартуху’ (малар., Помнікі гіст. і культуры Беларусі, 1971, 3, 42). Да раса́2 (< прасл.ręsa ’акравак, кутасік, фрэнзлік’).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
жо́ўты, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае афарбоўку аднаго з сямі асноўных колераў спектра — сярэдняга паміж аранжавым і зялёным; колеру яечнага жаўтка, золата. Жоўтае лісце. □ Бягуць ручаі па разорах размытых, Выгладжваюць жоўты пясок.Колас.Жоўтыя мурашкі ўспаўзаюць на рукі.Чорны.