ніжэйшае духоўнае званне, памочнік свяшчэнніка пры адпраўленні царкоўнай службы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
секунда́нт, ‑а, М ‑нце, м.
1. Сведка і пасрэднік кожнага з удзельнікаў дуэлі. О, д’ябал! Зноў разважлівыя секунданты Зарадзілі нашу зброю Не тымі набоямі...Сіпакоў.
2. Пасрэднік і памочнік удзельніка спартыўнага спаборніцтва.
[Ад лац. secundans, secundantis — які садзейнічае, дапамагае.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Млынар ’уладальнік млына, мукамол’ (ТСБМ, Нас.), ст.-бел.млынаръ, млынарь ’тс’ (XV ст.), млынарчикъ, млынарчыкъ (XVI ст.). Запазычаны са ст.-польск.młynarz, młynarczyk ’памочнік млынара’ (Булыка, Лекс. запазыч., 90).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
падма́йстар, ‑тра, м.
Памочнік майстра. Праз нейкі тыдзень Салаўёў лічыўся ўжо ўладальнікам шавецкай майстэрні з правам карыстацца паслугамі падмайстра.Асіпенка.Васьмігадовым хлапчуком Косця батрачыў у кулакоў, быў вучнем, падмайстрам у саматужніка-шаўца.«Полымя».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ад’ю́нкт, ‑а, М ‑кце, м.
1. У СССР — аспірант вышэйшых навучальных ваенных устаноў.
2. У Заходняй Еўропе і ў дарэвалюцыйнай Расіі — малодшая навуковая пасада, памочнік прафесара, акадэміка, а таксама асоба, якая займае гэту пасаду.
[Ад лац. adjunctus — прылічаны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дыя́кан
(гр. diakonos)
ніжэйшае духоўнае званне, памочнік свяшчэнніка пры адпраўленні царкоўнай службы.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
паліцма́йстар, ‑тра, м.
У дарэвалюцыйнай Расіі і некаторых капіталістычных краінах — начальнік паліцыі ў буйных гарадах. Пісар сцвярджае, што такога старшыні ва ўсім Пінскім павеце няма, а памочнік не раз гаварыў: «Нашаму б старшыні паліцмайстрам быць».Колас.
[Ням. Polizeimeister.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Камо́рнік, кымо́рнік ’спецыяліст па межаванню зямельных надзелаў, землямер’ (ТСБМ, Нас., Яруш., Мядзв., Гарэц., Др.-Падб., Бяльк.; Сл. паўн.-зах.), каморніцтва ’землямерная справа’ (Гарэц., ТСБМ). Ст.-бел.коморникъ ’загадчык каморы, памочнік, падкаморы’, ’феадальна залежны селянін у Вялікім княстве Літоўскім (XVII–XIX стст.), які не меў зямлі і ўласнага дома, бабыль’. Значэнне ’землямер’ уласнабеларускае. Узнікла яшчэ ў часы Вялікага княства Літоўскага (Падкаморы ў судова-арбітражным органе XVI–XIX стст. аглядаў спрэчныя землі, заслухоўваў сведчанні суседзяў, выносіў рашэнне і вызначаў межы; яму памагалі каморнік ’памочнік падкаморыя’ і пісар (БелСЭ, 8, 7), да камора (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Volontär
[volɔ˜-]
m -s, -e
1) (добра)ахво́тнік, валанцёр
2) ву́чань, памо́чнік ма́йстра
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
наі́б
(ар. naib = намеснік)
намеснік або памочнік начальніка ці духоўнай асобы ў некаторых мусульманскіх краінах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)