нотагра́фія

(ад нота + -графія)

1) апісанне зместу і знешняга афармлення нотных выданняў;

2) складанне пералікаў, аглядаў, паказальнікаў музычных твораў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

D, d

[di:]

n., pl. D's [di:z] d’s

1) чацьве́ртая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту

2) Mus. рэ (но́та)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

E, e

[i:]

n.,pl. E's, e’s [i:z]

1) пя́тая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту

2) Mus. мі (но́та)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

G, g

[dʒi:]

n., pl. G's, g’s

1) сёмая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту

2) Mus. соль (но́та)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Mísston

m -(e)s, -töne

1) фальшы́вы гук, фальшы́вая но́та, дысана́нс

2) разла́д, сва́рка, зва́дка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

memorandum

[,meməˈrændəm]

n., pl. dums or -da

1) ната́тка f., па́мятная запі́ска

2) мэмара́ндум -у m.; дыпляматы́чная но́та

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ультыма́тум, ‑у, м.

1. Дыпламатычная нота з рашучым катэгарычным патрабаваннем, невыкананне якога пагражае разрывам дыпламатычных адносін і прымяненнем сілы. Часовы ўрад не прыняў і паўторнага ультыматуму. Гурскі.

2. Разм. Катэгарычнае патрабаванне чаго‑н., якое суправаджаецца пагрозай. [Усевалад:] — Вы ставіце мне ультыматум: або працуй так, як мне трэба, або — не гамінай. Скрыган. Мы ўжо ведалі: чуць што не так — доктар адразу ставіць ультыматум. Шамякін.

[Лац. ultimatum.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

nuta

nut|a

ж.

1. нота;

2. ~y мн. ноты;

grać (śpiewać) z nuta — іграць (спяваць) па нотах;

kłamać jak z nuta — хлусіць як па нотах;

2. нотка; адценне;

~a niedowierzania — нотка недаверу;

~a triumfu — трыумфальная нота

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

натагра́фія

(ад нота + -графія)

1) апісанне нотных выданняў і рукапісаў, дапаможная галіна музыказнаўства;

2) навуковая дысцыпліна, якая вывучае гісторыю, тэорыю і методыку апісання і класіфікацыю нот.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фальш

(польск. falsz < ням. Falsch, ад лац. falsus = памылковы)

1) абман, няпраўда, хлусня; няшчырасць, крывадушнасць;

2) недакладна ўзятая (выкананая) нота ў спевах, падчас ігры на музычным інструменце.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)