дыякрыты́чны, -ая, -ае.

У выразе: дыякрытычны знак — надрадковы ці падрадковы знак у літары (у некаторых алфавітах — побач з літарай), які ўдакладняе гучанне, напр., значок кароткасці над літарамі «ў» або «й».

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

алі́мп, -а, м.

1. (з вялікай літары). У старажытнагрэчаскай міфалогіі: гара, дзе знаходзіліся багі; зборышча багоў.

2. перан. Кола абраннікаў якога-н. аб’яднання, таварыства.

Літаратурны а.

|| прым. алімпі́йскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

яць, -я, м.

Назва літары «Ѣ», што абазначала ў старажытнасці асаблівы гук, які пазней супаў з «е».

◊

На яць (разм., жарт.) — вельмі добра, як патрабуецца.

Выканаць што-н. на яць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Метрабу́д, ‑а, М ‑дзе, м. (з вялікай літары).

Арганізацыя, якая займаецца будаўніцтвам метрапалітэна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кля́ма ’дрот, сагнуты ў выглядзе літары П для замацавання расколатай драўлянай пасудзіны’ (Бір.). Праз ст.-польск. klama ’клешчы, ціскі’ з с.-в.-ням. klam ’тс’ (Слаўскі, 2, 185).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тыта́н¹, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. (з вялікай літары). У старажытнагрэчаскай міфалогіі: волат, які ўступіў у барацьбу з багамі Алімпа.

2. перан. Чалавек вялікага таленту, надзвычайнага розуму (высок.).

Т. навукі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паўуста́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да паўустава. Паўустаўныя літары. // Напісаны паўуставам. Паўустаўны рукапіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

А́рктыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж. (з вялікай літары).

Паўночная палярная вобласць зямнога шара.

[Ад грэч. arktikos — паўночны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́нзель, ‑я, м.

Пачатковыя літары імя і прозвішча або двух імён, звязаныя агульным малюнкам.

[Ад польск. węzeł — вузел.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

транслітары́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак., што.

Спец. Перадаваць літары адной пісьменнасці літарамі другой пісьменнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)