dealer [ˈdi:lə] n.

1. ды́лер; гандля́р

2. той, хто здае́ ка́рты

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ігра́льны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для ігры (у 3 знач.). Ігральныя карты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

схітры́ць сов. схитри́ть; сплутова́ть; слука́вить;

с., гуля́ючы ў ка́рты — схитри́ть (сплутова́ть), игра́я в ка́рты;

~ры́ў, не сказа́ў пра́ўды — схитри́л (слука́вил), не сказа́л пра́вды

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

банкаўшчы́к, ‑а, м.

Удзельнік азартнай гульні ў карты, які трымае банк, банкуе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ло́мбер, ‑а, м.

Уст. Гульня ў карты, у якой прымаюць удзел звычайна трое.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэно́нс, ‑у, м.

У картачнай гульні — адсутнасць карты якой‑н. масці ў іграка.

[Фр. renonce.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сту́каўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.

Адзін з відаў азартнай гульні ў карты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сці́ркі ’карты’ (клец., Жд. 1), сці́рка ’карта (ігральная)’ (Мат. Гом.). Запазычана з аргат. рус. сти́рки ’карты (як правіла, самадзельныя)’, што, у сваю чаргу, ад аргат. стиры ’ігральныя карты са сцёртымі або дамаляванымі абазначэннямі, якія дадаюць у няпоўную калоду’, гл. Грачоў-Макіенка, Истор.-этим. сл., 131. Гл. сціраць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

coupíeren

[ku-]

vt здыма́ць [зніма́ць] ка́рты (у гульні)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

kartować

незак. тасаваць карты

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)