бераўні́т
(ад чэш. Beraun = назва радовішча ў Чэхіі)
мінерал чырвона-бурага, радзей цёмна-зялёнага колеру са шкляным бляскам.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
дыяспо́р
(гр. diaspora = рассейванне)
мінерал падкласа гідравокіслаў жаўтавата-бурага, светла-фіялетавага або зеленавата-шэрага колеру; састаўная частка баксіту.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
скарады́т
(ад гр. scorodon = часнок)
мінерал класа фасфатаў белага, зеленаватага і бурага колеру; сыравіна для атрымання мыш’яковага кальцыю.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
касітэры́т
(ад гр. kassiteros = волава)
мінерал класа вокісаў і гідравокісаў цёмна-бурага, чырвонага, чорнага або жоўтага колеру; алавяная руда.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
стаўралі́т
(ад гр. stauros = крыж + -літ)
мінерал класа сілікатаў чырванавата-бурага, бура-чорнага і жоўтага колеру са шкляным бляскам.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
астрафілі́т
(ад астра- + гр. phyllon = ліст)
рэдкасны мінерал класа сілікатаў, сілікат тытану залаціста-бурага, бронзава-жоўтага колераў са шкляным бляскам.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
асфальтэ́ны
(ад асфальт)
састаўныя часткі асфальту, высокамалекулярныя рэчывы, выдзеленыя з нафты, якія ўяўляюць сабой парашкі цёмна-бурага або чорнага колеру.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
мы́ла, ‑а, н.
1. Рэчыва з тлушчу і шчолачы, якое лёгка распускаецца ў вадзе і ўжываецца для мыцця. Простае мыла. Туалетнае мыла. Клеевае мыла. □ Мокрыя яшчэ валасы пахлі дарагім мылам. Чорны.
2. перан. Белая пена ў коней ад поту. Коні нашы былі ў мыле, цяжка дыхалі. Якімовіч.
•••
Зялёнае мыла — вадкае мыла зеленавата-бурага колеру, якое выкарыстоўваецца як дэзінфіцыруючы сродак.
Зарабіць, як Заблоцкі на мыле гл. зарабіць.
Як мыла з’еўшы гл. з’еўшы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
набрыня́лы, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. незал. пр. ад набрыняць.
2. у знач. прым. Які павялічыўся ў аб’ёме ад вільгаці, вадкасці. Стэпы дыхалі гаркавата-п’яным чадам вясны і вільгаццю набрынялай зямлі. Грахоўскі. У ярах, на ўзлесках сям-там ляжалі лапіны набрынялага бурага снегу. Алешка.
3. у знач. прым. Які павялічыўся ў аб’ёме, стаў гатовым да таго, каб распусціцца. Набрынялыя пупышкі, Што яшчэ драмалі ўчора, Ахінаюць голле пышна, Вабяць яркасцю ўбораў. Гілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
анда́тра
(англ. ondatra, ад індз. ondatra)
грызун сям. палёвак з каштоўным бліскучым футрам бурага колеру, а таксама футра гэтага звярка; мускусны пацук.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)