бе́лы в разн. знач. бе́лый;
б. снег — бе́лый снег;
б. хлеб — бе́лый хлеб;
б. афіцэ́р — бе́лый офице́р;
○ бе́лая гва́рдыя — бе́лая гва́рдия;
бе́лыя крывяны́я ша́рыкі — бе́лые кровяны́е ша́рики;
бе́лае мя́са — бе́лое мя́со;
бе́лая гара́чка — бе́лая горя́чка;
бе́лая ра́са — бе́лая ра́са;
б. біле́т — бе́лый биле́т;
б. верш — бе́лый стих;
бе́лыя но́чы — бе́лые но́чи;
б. грыб — бе́лый гриб;
бе́лае зо́лата — бе́лое зо́лото;
бе́лае духаве́нства — бе́лое духове́нство;
б. ву́галь — бе́лый у́голь;
◊ бе́лая пля́ма — бе́лое пятно́;
б. свет — бе́лый свет;
рабі́ць бе́лае чо́рным — де́лать бе́лое чёрным;
сяро́д бе́лага дня — среди́ (средь) бе́лого дня;
шы́та бе́лымі ні́ткамі — ши́то бе́лыми ни́тками;
бе́лая варо́на — бе́лая воро́на;
я́сна, як б. дзень — я́сно, как бе́лый день;
све́ту бе́лага не ба́чыць — све́та бе́лого не ви́деть;
бе́лая косць (ко́стка) — бе́лая кость;
у б. свет як у капе́йку — в бе́лый свет как в копе́йку;
ка́зка пра бе́лага бычка́ — погов. ска́зка про бе́лого бычка́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
а́льба1
[польск. alba, ад лац. alba (vestis) = белая (рыза)]
белая рыза ксяндза.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Säuferwahnsinn
m -s бе́лая гара́чка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
пога́нка в разн. знач. пага́нка, -кі ж.;
бле́дная пога́нка бот. бе́лая пага́нка;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
белагры́вы, ‑ая, ‑ае.
У якога белая грыва. Белагрывы конь.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Schríppe
f -, -n дыял. (бе́лая) бу́лачка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
бяля́нка ж.
1. обл. (белокудрая женщина) беля́нка;
2. (гриб) беля́нка, волну́шка бе́лая
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пляцёнка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
1. Што-н. сплеценае ўдоўж з некалькіх пасмаў, кавалкаў і пад.
2. Плеценая кашолка.
3. Падоўжаная вітая белая булка.
4. Выраб тканіны з асобым рысункам перапляцення нітак.
Вытанчаная п.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
лы́сіна, ‑ы, ж.
1. Месца на галаве, дзе вылезлі і не растуць валасы. Дзед Талаш расчуліўся. Зняў шапку. Жаўтавата-белая лысіна яго бліснула, як сонца. Колас.
2. Белая пляма на лбе некаторых жывёл. Едзе павольна адна фурманка. Здалёку відаць белая лысіна каня. Бядуля.
3. перан. Разм. Пра ўчастак чаго‑н., пазбаўлены расліннасці, покрыва. Узгоркі бялелі пясчанымі лысінамі. Новікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мадапала́м, ‑у, м.
Белая шчыльная баваўняная тканіна, з якой шыюць пераважна бялізну.
[Ад геагр. назвы.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)