politicians of various hues палі́тыкі ўсі́х масце́й
♦
a hue and cry мо́цны паліты́чны пратэ́ст;
A new tax has raised a hue and cry among the public. Новы падатак выклікаў моцны пратэст у народа.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
зжаўце́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Стаць жоўтым, набыць жаўтаватае адценне. Праз патрэсканы асфальт выбівалася трава. Яна ўжо высахла і зжаўцела.Гаўрылкін.// Пахудзець, набыць нездаровы колер твару, цела. [Аміля] зжаўцела, ззелянела і пачала сохнуць.Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
камі́зм, ‑у, м.
Камічнае, смешнае ў людзях, здарэннях, сітуацыях. Камізм сітуацыі, падкладзенай у аснову твора, заснаваны на звычайным непаразуменні.Казека.Здаралася часам, што сапраўды трагічныя рэчы ў доктаравым доме прымалі адценне камізму.Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
posmak, ~u
м. прысмак; смак;
posmak sensacji — адценне (прысмак) сенсацыі
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
водбліск, водсвет, адценне, блік; зайчык (перан.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
фарма́нта
(лац. formans, -ntis = які ўтварае, фарміруе)
дадатковае адценне гуку, якое надае гучанню музычнага інструмента або голасу асаблівую афарбоўку-тэмбр.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Вы́прудзіць ’ачысціць бялізну ад насякомых (Нас.)’, вылудзіцца ’памерці, здохнуць’ (Шат., Бір. Дзярж., Жд., 1). Гл. прудзіць. Адметная семантыка зваротнага дзеяслова, магчыма, развілася пад уплывам вы́пруціцца (гл.); параўн. семантычнае адценне ў Шатэрніка ’памерці, распластаўшыся’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
наі́ўнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць наіўнага; прастадушнасць. [Камандзіры] гаварылі аб усіх гэтых рэчах проста, як аб лёгка перажытым, усміхаліся з .. наіўнасці маладых.Каваль.Густыя бровы, прычым левае з лёгкім заломам, надавалі твару адценне лёгкага здзіўлення і дзіцячай наіўнасці.Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пажо́ўклы, ‑ая, ‑ае.
Які зрабіўся жоўтым, набыў жоўтае адценне (звычайна ад часу, пры завяданні і пад.). Пажоўклая папера. Пажоўклая трава. □ З прыдарожных бяроз ціха асыпалася ў мурог пажоўклае лісце.Бажко.Бацька ляжаў схуднелы, з пажоўклым тварам.Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)