Verbum

загуля́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца; зак. (разм.).

Забавіцца, прабыць доўгі час на пагулянцы або, захапіўшыся гульнёй, забыцца на ўсё.

З. ў гасцях.

Дзеці загуляліся і пра ўрокі забыліся.

|| незак. загу́львацца, -аюся, -аешся, -аецца.

загуля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; зак.

1. Пачаць гуляць (у 2 знач.).

2. Празмерна захапіцца гулянкай, папойкамі.

◊

Загуляць на вяроўках (разм.) — апынуцца на вісельні, быць павешаным.

|| незак. загу́льваць, -аю, -аеш, -ае.

загусце́лы, -ая, -ае.

Які загусцеў, стаў густым.

З. кісель.

|| наз. загусце́ласць, -і, ж.

загусце́ць гл. гусцець.

загусці́ць, -ушчу́, -у́сціш, -у́сціць; -у́шчаны; зак., што (разм.).

Зрабіць густым ці занадта густым.

З. цеста.

З. фарбу.

|| незак. загушча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

загуча́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -чы́ць; зак.

Пачаць гучаць.

загу́шкаць¹, -аю, -аеш, -ае; зак., каго.

Гушкаючы, усыпіць.

З. дзіця.

загу́шкаць², -аю, -аеш, -ае; зак.

Пачаць гушкаць.

зад, -а, М -дзе, мн. зады́, -о́ў, м.

1. Задняя частка чаго-н.; проціл. перад.

З. матацыкла занесла на павароце.

2. Задняя частка тулава, таз.

Тоўсты з.

Даць каму-н. пад з. (таксама перан.: груба прагнаць; разм.).

3. мн. Тое, што даўно вывучана ці ўсім вядома (разм.).

Паўтараць зады.

задава́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ва́цы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -ва́к (разм.).

Фанабэрысты, ганарысты чалавек; зазнайка.