Verbum

адно́сіна, -ы, мн. -ы, -сін, ж.

1. Афіцыйная дзелавая папера з запытаннем ці паведамленнем аб чым-н., дакумент.

Паступіла а.

2. спец. Лік, які атрымліваецца ад дзялення адной велічыні на другую.

Геаметрычная а.

аналі́тык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто мае схільнасць да аналітычных разважанняў, умее добра аналізаваць што-н.

2. Спецыяліст, які займаецца аналізам (у 1 і 3 знач.).

Палітычны а.

Хімік-а.

абадо́к, -дка́, мн. -дкі́, -дко́ў, м.

1. Памянш. да вобад; невялікі абруч або паўкруг, які ахоплівае што-н.

2. Вузкая палоска, якая акаймоўвае што-н.

Залацісты а. хмары.

|| прым. абадко́вы, -ая, -ае (спец.).

кісларо́д, -у, М -дзе, м.

Хімічны элемент, празрысты бясколерны газ, які ўваходзіць у склад паветра і неабходны для дыхання і гарэння.

|| прым. кісларо́дны, -ая, -ае.

Кіслароднае галаданне (востры недахоп кіслароду ў арганізме; спец.).

кро́пельніца, -ы, мн. -ы, -ніц, ж.

1. Прыбор, які падае́ вадкасць кроплямі (лякарства ў вену, ваду ў расліны і пад.).

2. Бутэлечка з жалабком для налівання лякарства кроплямі.

3. Тое, што і піпетка.

лабагрэ́йка, -і, ДМ -рэ́йцы, мн. -і, -рэ́ек, ж. (гіст.).

Жняярка прасцейшай будовы, што прымянялася для ўборкі асноўных збожжавых культур і вымагала вялікага фізічнага напружання ад рабочага, які працаваў на гэтай машыне (спец.).

ла́га, -і, ДМ ла́зе, мн. -і, лаг і -аў, ж.

1. Драўляны брус, на які насцілаецца падлога.

2. Часовая апора пад што-н. у форме нятоўстага бервяна, жэрдкі.

Перакочваць бярвенне па лагах.

лі́ра¹, -ы, мн. -ы, лір, ж.

1. Старажытнагрэчаскі струнны шчыпковы музычны інструмент, які лічыцца сімвалам паэтычнай творчасці.

Л. песняра.

2. Даўнейшы народны беларускі струнны смычковы інструмент.

|| прым. лі́рны, -ая, -ае (да 1 знач.).

лі́шні, -яя, -яе.

1. Збыткоўны, які перавышае адпаведную колькасць, празмерны.

Лішнія грошы.

Лішнія турботы.

2. Непатрэбны, бескарысны.

Лішнія рэчы.

3. Дадатковы, пабочны.

Сказаць л. раз не шкодзіць.

◊

Без лішніх слоў — не размаўляючы доўга.

лука́, -і́, ДМ луцэ́, мн. лу́кі і (з ліч. 2, 3, 4) лукі́, лук, ж.

1. Дугападобны паварот ракі, а таксама мыс, які абгінаецца ракой.

2. Выгін пярэдняга ці задняга краю сядла.