Verbum

завярша́льны, -ая, -ае.

Звязаны з заканчэннем, завяршэннем чаго-н.

З. год.

З. этап работы.

завяршы́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ве́ршыцца; зак.

Закончыцца, скончыцца.

Будаўніцтва завяршылася.

Завяршыўся хакейны сезон.

|| незак. завярша́цца, -а́ецца.

|| наз. завяршэ́нне, -я, н.

завяршы́ць, -вяршу́, -ве́ршыш, -ве́ршыць; -ве́ршаны; зак., што.

1. Зрабіць верх у чым-н.

З. стог.

2. Давесці да канца, закончыць, скончыць.

З. сяўбу.

З. вучобу.

|| незак. завярша́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. завяршэ́нне, -я, н.

завярэ́нне гл. заверыць.

завяшча́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто зрабіў завяшчанне.

|| ж. завяшча́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

завяшча́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

Вусны або пісьмовы наказ, які змяшчае распараджэнні (пераважна аб маёмасці) на выпадак смерці.

Духоўнае з. (перан.: запавет нашчадкам, паслядоўнікам).

|| прым. завяшча́льны, -ая, -ае.

Завяшчальнае пісьмо.

завяшча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак. і незак.

1. каго-што каму. Перадаць (перадаваць) па завяшчанні.

З. маёмасць сыну.

2. каму з інф. Даручыць (даручаць) што-н., выказаўшы перадсмяротную волю.

Вучоны завяшчаў прадоўжыць справу сваім вучням.

загава́рвацца гл. загаворвацца.

загава́рваць¹ гл. загаворваць¹.

загава́рваць² гл. загаворваць².