пу́льпа, ‑ы, ж.
Спец.
1. Рыхлая злучальная тканка, якая запаўняе поласць зуба.
2. Сумесь якога‑н. сыпкага, раздробленага рэчыва з вадой або іншым растваральнікам.
[Ад лац. pulpa — мякаць.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разго́ртка, ‑і, ДМ ‑тцы, ж.
Спец. Разгорнутая на плоскасці паверхня геаметрычнай фігуры. Гарызантальная разгортка. Разгортка мнагагранніка. // Наогул пра чарцёж якога‑н. прадмета, рэчы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
расшчабёнка, ‑і, ДМ ‑нцы, ж.
Спец.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. расшчабеньваць — расшчабяніць.
2. Дробны шчэбень для запаўнення прамежкаў паміж камянямі ў бруку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рафінава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак. і незак., што.
Спец.
1. Ачысціць (ачышчаць) ад прымесей. Рафінаваць медзь.
2. Апрацоўкай ператварыць (ператвараць) у рафінад. Рафінаваць цукар.
[Ад фр. raffiner.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сапрапе́ль, ‑ю, м.
Спец. Глей, які ўтвараецца на дне стаячых вадаёмаў з перагнілых рэштак жывёлін і раслін (выкарыстоўваецца для гразелячэння, як угнаенне і пад.).
[Ад грэч. sapros — гнілы і pelos — гразь, глей.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
секве́стр, ‑у, м.
Спец.
1. Забарона ці абмежаваны, якое накладваецца дзяржавай на карыстанне якой‑н. маёмасцю.
2. Участак амярцвелай тканкі, які аддзяліўся ад здаровай.
[Лац. sequestrum.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
селенаграфі́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да селенаграфіі.
2. Спец. Які мае адносіны да Месяца, яго паверхні, да яго прыродных умоў. Селенаграфічныя каардынаты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сенсібіліза́цыя, ‑і, ж.
Спец.
1. Павышэнне адчувальнасці арганізма да ўздзеяння якіх‑н. раздражальнікаў.
2. У фатаграфіі — павелічэнне адчувальнасці фатаграфічных пласцінак да некаторых каляровых праменяў.
[Фр. sensibilisation ад лац. sensibilis — адчувальны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спіртава́нне, ‑я, н.
Спец. Увядзенне ў вінаградны сок, які знаходзіцца ў стане браджэння, спірту з мэтай павелічэння моцнасці віна і захавання ў ім цукру.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стры́пер, ‑а, м.
Спец.
1. Механізм для выштурхвання балванак са зложніцы.
2. Камбінаваная ўборачная машына, якая зразае і малоціць каласы, а таксама вее насенне.
[Англ. stripper.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)