нарма́ль, ‑і, ж.

1. У матэматыцы — перпендыкуляр да датычнай прамой або плоскасці, які праходзіць праз пункт дотыку.

2. Спец. Дэталь прынятага ўзору. Цэх нармалей.

[Лац. normalis — прамалінейны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недапа́л, ‑у, м.

Спец.

1. Недастатковае зпальванне. Недапал цэглы.

2. Недастатковае згаранне. Недапал вугалю.

3. Які‑н. недапалены матэрыял. Недапал ідзе на паўторнае апальванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

некто́н, ‑а, м.

Спец. Сукупнасць водных жывёл (кіты, дэльфіны, рыбы і пад.), якія здольны да самастойнага перамяшчэння на значную адлегласць у адкрытых частках вадаёмаў.

[Ад грэч. nēktós — плаваючы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палігіні́я, ‑і, ж.

Спец.

1. Адна з перажытачных форм шлюбу, пры якой мужчына мае некалькі жонак; мнагажонства.

2. Наяўнасць некалькіх песцікаў на адной кветцы.

[Ад грэч. polý — многа і gynē — жанчына, жонка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палу́шчыць, ‑шчу, ‑шчыш, ‑плыць; зак., што.

1. Злушчыць усё, многае.

2. і без дап. Лушчыць некаторы час.

3. Спец. Узрыхліць верхні слой глебы лушчыльнікам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парамато́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Спец. Які мае адносіны да параматора.

2. Які мае паравыя рухавікі (пра механічны флот у адрозненне ад паруснага і вёславага).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак.

Спец. Падтрымліваць (спартсмена, артыста), каб папярэдзіць падзенне або іншыя няшчасныя выпадкі пры выкананні акрабатычных, гімнастычных, цыркавых практыкаванняў.

[Ад фр. passer — перадаваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пла́зменны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Які мае адносіны да плазмы (у 4 знач.). Плазменны стан.

2. Заснаваны на выкарыстанні плазмы. Плазменная металургія. Плазменная ўстаноўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прасо́дыя, ‑і, ж.

Спец.

1. Сістэма вымаўлення націскных і ненаціскных доўгіх і кароткіх складоў у мове.

2. Вучэнне аб суадносінах складоў у вершы; вершаскладанне.

[Грэч. prosōdia — націск, прыпеў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прывары́цца, ‑варыцца; зак.

Спец.

1. Прымацавацца да чаго‑н. шляхам зваркі.

2. Прымацавацца да чаго‑н. пад уздзеяннем высокай тэмпературы (пра што‑н. плаўкае).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)