ку́льба, ‑ы, ж.

Разм. Палка з загнутым верхнім канцом для апоры пры хадзьбе. Абапёршыся на кульбу, дзед уважліва разглядаў дзяцей. Рылько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лесаво́зны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да перавозкі лесу (у 2 знач.); які служыць для яго перавозкі. Лесавозны транспарт. Лесавозныя дарогі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лі́сель, ‑я, м.

У марской справе — парус, які паднімаецца пры слабым ветры ў дапамогу асноўным прамым парусам для павелічэння іх плошчы.

[Гал. lijzeil.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магне́та, нескл., н.

Спец. Невялікая электрамагнітная прылада, якая ўтварае іскру для запальвання гаручай сумесі ў цыліндрах рухавіка ўнутранага згарання; магнітаэлектрычны генератар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пако́ст, ‑у, М ‑сце, м.

Спецыяльна апрацаваны алей або тлушч, якія прымяняюцца для прыгатавання алейных фарбаў, лакаў, грунтоўкі, кіту і інш.

[Польск. pokost — лак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папрараза́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Прарэзаць што‑н. у многіх месцах, прарэзаць усё, многае. Папраразаць паперу. Папраразаць праёмы для акон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

на́нсукавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да нансуку. Нансукавая тканіна. // Прызначаны для вырабу нансуку. Нансукавы цэх. // Зроблены з нансуку. Нансукавая бялізна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

патро́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да патрона ​1. Патронны завод. Патронная гільза. // Прызначаны для патронаў. Патронная скрынка. // Які зараджаецца патронамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перава́лачны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да перавалкі (у 1 знач.). Перавалачны груз. // Прызначаны для перавалкі. Перавалачная база. Перавалачная прыстань.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

незабяспе́чаны, ‑ая, ‑ае.

1. Які не мае дастатковых сродкаў для існавання. Незабяспечаны чалавек.

2. Які не мае забеспячэння. Незабяспечанае грашовае абавязацельства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)