сінкапі́раваны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад сінкапіраваць.

2. у знач. прым. Спец. Пабудаваны на сінкопах, з сінкопамі. Сіпкапіраваная мелодыя. Сінкапіраваны рытм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скіп, ‑а, м.

Спец. Самаразгрузная скрыня для падымання грузу, якая перамяшчаецца на роліках па канаце пад’ёмнай устаноўкі. [Леў Сцяпанавіч:] — Ваганеткі мы прапануем замяніць скіпамі. Паслядовіч.

[Англ. skip.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сфі́нктэр, ‑а, м.

Спец. Кольцападобная мышца, скарачэнне якой замыкае або звужвае якую‑н. вонкавую адтуліну або выхад з трубчастага органа. Сфінктэр прамой кішкі.

[Грэч. sphinktēr.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тале́рачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак, ж.

1. Памянш. да талерка; маленькая талерка.

2. Спец. Спецыяльная круглая мішэнь. Страляць па талерачках.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тахеаме́трыя, ‑і, ж.

Спец.

1. Дальнамерная тапаграфічная здымка для складання плана з рэльефам мясцовасці.

2. Раздзел геадэзіі, які займаецца вывучэннем метадаў гэтай здымкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трансля́тар, ‑а, м.

Спец. Прамежкавае ўстройства для ўзмацнення, пераўтварэння і перадачы электрасігналаў сувязі, якія нясуць розную інфармацыю (гук, відарыс і пад.). Аўтаматычны транслятар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

транспланта́цыя, ‑і, ж.

Спец.

1. Перасадка і прыжыўленне тканак або органаў на другое месца ці ў другі арганізм.

2. Тое, што і прышчэпліванне.

[Ад лац. transplantare — перасаджваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэрасава́нне, ‑я, н.

Спец. Штучнае змяненне натуральных схілаў гор, узгоркаў, далін рэк і азёр для лепшага выкарыстання іх пад сельскагаспадарчыя і лясныя культуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

упла́віць, уплаўлю, уплавіш, уплавіць; зак., што ў што.

Спец. Пры дапамозе плаўкі ўставіць, умацаваць што‑н. у што‑н. Уплавіць плаціну ў золата.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фальшфе́ер, ‑а, м.

Спец. Папяровая гільза, напоўненая піратэхнічным саставам, які гарыць роўным яркім полымем і выкарыстоўваецца на судне для сігналізацыі або для асвятлення.

[Ням. Falschfeuer.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)