валідо́л, ‑у, м.

Лекавы прэпарат (вадкі або ў таблетках), які выкарыстоўваецца для расшырэння сасудаў, заспакаення нервовай сістэмы і папярэджання рвоты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

варыўня́, ‑і, ж.

Абл. Невялікі будынак для захавання бульбы, агародніны; стопка. Мужчыны прыязджалі, насыпалі паўнюткія вазы [бульбы], везлі ў варыўню. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вельбо́т, ‑а, М ‑боце, м.

Лёгкая быстраходная вёславая лодка з вострым носам і кармою, прызначаная для выкарыстання на марскіх промыслах.

[Англ. whale-bot.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вентыля́цыя, ‑і, ж.

1. Праветрыванне закрытага памяшкання. Вентыляцыя пакоя.

2. Прыстасаванне або сістэма прыстасаванняў для ўзмацнення перамяшчэння паветра. Пераманціраваць вентыляцыю.

[Лац. ventilatio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зубапратэ́зны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пратэзавання зубоў. // Прызначаны для вырабу і ўстаўляння зубных пратэзаў. Зубапратэзная майстэрня. Зубапратэзны кабінет.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каме́я, ‑і, ж.

Камень або ракавіна з мастацкай разьбой, якія выкарыстоўваюцца для ўпрыгожвання ў брошках, пярсцёнках. // Брошка з такім упрыгожаннем.

[Іт. cammeo.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кантава́льнік, ‑а, м.

Спец. Механізм для кантоўкі (паварочвання) загатовак, дэталей вырабаў і саміх вырабаў пры іх апрацоўцы, упакоўцы і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кантрага́йка, ‑і, ДМ ‑гайцы; Р мн. ‑гаек; ж.

Дадатковая гайка, якая прыкручваецца з асноўнай для засцярогі яе ад самаскручвання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гербіцы́ды, ‑аў; адз. гербіцыд, ‑у, М ‑дзе, м.

Хімічныя рэчывы, якія скарыстоўваюцца для барацьбы з пустазеллем шляхам распырсквання ці распыльвання.

[Ад лац. herbum — трава і caedo — забіваю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

графі́т, ‑у, М ‑фіце, м.

Мінерал цёмнага колеру — найбольш устойлівая разнавіднасць вугляроду (скарыстоўваецца для вырабу карандашоў, вогнетрывалых тыгляў і пад.).

[Ням. Graphit.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)