эсква́йр, ‑а, м.

1. Ганаровы тытул у Англіі, які перадаецца ў спадчыну і прысвойваецца па займаемай кім‑н. пасадзе ці спецыяльным патэнтам. // Асоба, што мае гэты тытул.

2. У Англіі і ЗША — форма ветлівага звароту.

[Англ. esquire ад лац. scutarius — шчытапосец.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

baritone

[ˈbærətoʊn]

1.

n.

барыто́н -у m. (го́лас, асо́ба, інстру́мант)

2.

adj.

барыто́навы, барыто́нны (па́ртыя)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

beneficent

[bəˈnefɪsənt]

adj.

дабрачы́нны; дабрадзе́йны

a beneficent person — дабрачы́нная, ахвя́рная асо́ба

beneficent acts — дабрадзе́йныя ўчы́нкі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

legman

[ˈlegmən]

n., pl. -men

1) пасы́льны рэпарцёр

2) паслане́ц -ца́ m., асо́ба на пабягу́шках

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

nominee

[,nɑ:mɪˈni:]

n.

1) вы́стаўлены кандыда́т (на вы́барах)

2) асо́ба прызна́чаная на яку́ю-н. паса́ду

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

nonessential

[,nɑ:nɪˈsenʃəl]

1.

adj.

неісто́тны

2.

n.

неісто́тная асо́ба або́ рэч; не́хта або́ не́шта неісто́тнае

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

settler

[ˈsetələr]

n.

1) пасяле́нец -ца m., пасяле́нка f.

2) Law асо́ба, яка́я перадае́ ўла́снасьць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Жыбінце́й ’прыстасаванне для асвятлення лучынай’ (Сл. паўн.-зах.). З літ. žibiñčius ’тс’. Параўн. ст.-бел. (з 1519 г.) жибентяй ’асоба, адказная за асвятленне і ацяпленне’ < літ. žibintojas. Карскі, Труды, 390; Яблонскіс, 268; Гіст. лекс., 148.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Капіта́н ’афіцэрскае званне’, ’асоба, якая мае гэта званне’, ’камандзір судна’, ’кіраўнік спартыўнай каманды’, ст.-бел. капитанъ (пач. XVII ст.). Запазычана са ст.-польск. kapitan (Булыка, Запаз., 138), якое з с.-дац. capitāneus ’галоўны’ < caput ’галава’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ле́йба ’неахайная, гультаяватая асоба’ (брэсц., Нар. лекс.), клец. ’смаркаты, неахайны чалавек’ (там жа). Разам з польск. лэнчыцк. lejba ’вялікае, нязграбнае адзенне, халат’ запазычана з ням. дыял. leib ’блуза, кофтачка’ (Слаўскі, 4, 121), магчыма, праз ідыш.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)