Verbum

жаўла́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Цвёрдая, у выглядзе гуза, пухліна на целе чалавека, жывёлы.

|| прым. жаўла́чны, -ая, -ае.

жаўна́, -ы́, мн. жо́ўны і (з ліч. 2, 3, 4) жаўны́, жо́ўнаў, ж.

Назва чорнага і зялёнага дзятла.

жаўне́р, -а, мн. -ы, -аў, м. (уст).

Салдат польскай арміі.

|| прым. жаўне́рскі, -ая, -ае.

жаўне́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж. (уст).

Жонка жаўнера.

жа́ўранак гл. жаваранак.

жаўру́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Тое, што і жаваранак.

|| прым. жаўруко́вы, -ая, -ае.

жаўта... (гл. жоўта...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «жоўта...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: жаўтагруды, жаўтадзюбы, жаўтазём, жаўталісты, жаўтароты, жаўтаскуры.

жаўтазе́ль, -ю, м.

Кустовая стэпавая расліна сямейства бабовых з жоўтымі кветкамі і пладамі ў выглядзе струкоў.

|| прым. жаўтазе́левы, -ая, -ае.

жаўтаро́ты, -ая, -ае.

1. Пра птушанят: з жаўцізной ля дзюбы.

Ж. шпак.

2. перан. Зусім малады, нявопытны.

Ж. хлапчук.

|| наз. жаўтаро́тасць, -і, ж. (да 2 знач.).

жаўтаску́ры, -ая, -ае.

З жоўтай скурай.