антытэ́за, ‑ы, ж.

1. Процілегласць; проціпастаўленне. // Стылістычны прыём супастаўлення процілеглых або кантрасных паняццяў і вобразаў.

2. Спец. Тое, што і антытэзіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адназярня́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Спец. Культурны і дзікарослы від полбы, які мае ў каласку адно зярнятка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзеяздо́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Кніжн. Здольны дзейнічаць. Дзеяздольная арганізацыя.

2. Спец. Які мае дзеяздольнасць (у 2 знач.). Малалетнія не з’яўляюцца дзеяздольнымі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зюйд-ве́ст, ‑у, М ‑сце, м.

Спец.

1. Паўднёвы захад, паўднёва-заходні напрамак. Курс на зюйд-вест.

2. Паўднёва-заходні вецер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кансігна́тар, ‑а, м.

Спец. У капіталістычных краінах — гандлёвы пасрэднік, які прадае тавар, прывезены з-за мяжы для продажу па камісійных умовах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лабіялізава́ны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад лабіялізаваць.

2. у знач. прым. Які вымаўляецца з лабіялізацыяй. Лабіялізаваныя галосныя гукі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лактабацылі́н, ‑у, м.

1. Спец. Асобы грыбок, здольны акісляць малако, падаючы яму лячэбныя ўласцівасці.

2. Сыракваша, прыгатаваная заквашваннем малака такім грыбком.

[Ад лац. lac, lactis — малако і bacillum — бацыла.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ліццё, ‑я, н.

Спец.

1. Дзеянне паводле дзеясл. ліць (у 4 знач.).

2. зб. Літыя металічныя вырабы. Стальное ліццё. Чыгуннае ліццё.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

люмінесцэ́нтны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да люмінесцэнцыі, звязаны з ёю, заснаваны на люмінесцэнцыі. Люмінесцэнтная лямпа. Люмінесцэнтнае асвятленне. Люмінесцэнтны аналіз.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магне́та, нескл., н.

Спец. Невялікая электрамагнітная прылада, якая ўтварае іскру для запальвання гаручай сумесі ў цыліндрах рухавіка ўнутранага згарання; магнітаэлектрычны генератар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)