Verbum

жанчыналю́б, -а, мн. -ы, -аў, м.

Пра мужчыну, які любіць заляцацца да жанчын.

жанчыналю́бства, -а, н.

Празмернае заляцанне да жанчын.

жанчынаненаві́снік, -а, мн. -і, -аў м.

Той, хто пазбягае, ненавідзіць жанчын.

|| прым. жанчынаненаві́сніцкі, -ая, -ае.

|| наз. жанчынаненаві́сніцтва, -а, н.

жанчынападо́бны, -ая, -ае.

Падобны знешнім выглядам на жанчыну.

Ж. мужчына.

жар, -у, м.

1. Гарачае вуголле без полымя.

Падгарнуць жару.

2. Моцна нагрэтае паветра; спёка.

Летні ж.

3. Павышаная тэмпература цела пры хваробе (разм.).

У дзіцяці моцны ж.

◊

Бегчы, як жару ўхапіўшы (разм.) — вельмі хутка імчацца.

Даць (задаць) жару (разм.) — моцна насварыцца, расправіцца з кім-н.; хутка зрабіць што-н.

Чужымі рукамі жар заграбаць (разм., неадабр.) — не працуючы самому, карыстацца тым, што зрабілі іншыя.

жарабе́нне, -я, н.

Роды ў кабылы, асліцы, вярблюдзіцы.

Кабыла на жарабенні.

жарабе́ц, -бца́, мн. -бцы́, -бцо́ў, м.

Непакладаны конь; конь-самец.

жарабё гл. жарабя.

жараб’ёўка, -і, ДМ -б’ёўцы, мн. -і, -б’ёвак, ж.

Вызначэнне чаго-н. пры дапамозе жэрабя.

Прайсці жараб’ёўку.

|| прым. жараб’ёвачны, -ая, -ае.

жарабі́ца, -ы, мн. -ы, -бі́ц, ж.

Жаробка; маладая кабыла.