барахо́льшчык, ‑а, м.

Разм.

1. Чалавек, які скуплівае і перапрадае старыя рэчы.

2. Чалавек, які захапляецца набыццём рэчаў, асабліва адзення, абутку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пустазво́н, ‑а, м.

Разм. Чалавек, які гаворыць пустое; балбатун, пустамеля. Мятла цвёрда абяцаў, а ён не пустазвон, а чалавек слова. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Molch

m -(e)s, -e

1) заал. салама́ндра, трыто́н

2) жарт. дзіва́к, мі́лы чалаве́к

3) агі́дны чалаве́к, пачва́ра

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

паганы прыметнік

  1. Які нельга есці з прычыны ядавітасці, нечыстаты.

    • П. грыб.

  2. Прызначаны для смецця, нечыстот.

    • Паганае вядро.

  3. Мярзотны, подлы чалавек.

    • П. чалавек.
    • П. настрой.

  4. Злы, куслівы (пра сабаку).

  5. Язычніцкі (устарэлае).

    • Паганыя ідалы.

Паганыя вочы (размоўнае) — шкодныя вочы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

approachable

[əˈproʊtʃəbəl]

adj.

1) дасту́пны (пра ме́сца)

2) лёгкадасту́пны

an approachable person — лёгкадасту́пны чалаве́к, згаво́рлівы чалаве́к

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

до́нар, ‑а, м.

Чалавек, які дае сваю кроў для пералівання хворым. // Чалавек, у якога бярэцца які‑н. орган для перасадкі (трансплантацыі) другому.

[Ад фр. donneur.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напаўдзіку́н, ‑а, м.

1. Чалавек, які па свайму спосабу жыцця і духоўнаму развіццю блізкі да першабытнага чалавека.

2. перан. Малакультурны, неразвіты чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слабнуць дзеяслоў | незакончанае трыванне

Тое, што і слабець.

  • Без сну чалавек слабне.

|| закончанае трыванне: аслабнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

станочнік назоўнік | мужчынскі род

Чалавек, які працуе на станку (у 1 знач.).

|| жаночы род: станочніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

сузіральнік назоўнік | мужчынскі род

Чалавек, схільны толькі да бяздзейнага сузірання, пасіўны наглядальнік.

|| жаночы род: сузіральніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)