Verbum

жабрава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; незак.

1. Прасіць міласціну.

2. Пазычаць што-н., не маючы свайго (разм.).

Трэба ісці ж. плуга ў суседзяў.

Не ўмеў шанаваць — ідзі ж. (прыказка).

|| зак. вы́жабраваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны.

|| наз. жабрава́нне, -я, н.

жабра́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Вельмі бедны, той, хто жыве з міласціны; старац.

|| ж. жабра́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

жабра́цкі, -ая, -ае.

1. Такі, як у жабрака, які ўласцівы, належыць яму.

Жабрацкая торба.

Жабрацкае жыццё.

2. перан. Вельмі бедны, мізэрны.

Ж. надзел.

жабра́цтва, -а, н.

1. Збіранне міласціны як сродак існавання; жабрацкае становішча.

Давесці да ж.

2. зб. Жабракі.

жабра́чы, -ая, -ае.

Тое, што і жабрацкі.

жабра́чыць, -чу, -чыш, -чыць; незак.

Тое, што і жабраваць.

жа́бры, -аў, адз. жа́бра, -ы, ж.

Органы дыхання рыб і некаторых водных жывёлін.

◊

Узяць за жабры каго-н. — прымусіць да чаго-н.; паставіць у бязвыхаднае становішча.

|| прым. жа́бравы, -ая, -ае.

жабуры́нне, -я, н., зб.

Жабіна ікра.

жабяня́ і жабянё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.

Дзіцяня жабы (у 1 і 2 знач.).

жава́ла, -а, мн. -ы, жава́л і -аў, н. (спец.).

Верхнія пярэднія сківіцы ў ротавым апараце ракападобных і насякомых.