агульнатэарэты́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае агульнае тэарэтычнае значэнне; які ахоплівае асноўныя тэарэтычныя пытанні пэўнай галіны ведаў. Агульнатэарэтычныя прынцыпы. Агульнатэарэтычныя пытанні мовазнаўства.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ізатэрмі́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да ізатэрмы. Ізатэрмічныя лініі.
2. Які захоўвае, мае аднолькавую тэмпературу. Ізатэрмічны склад. Ізатэрмічны вагон.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
калі́йны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да калію. Калійная прамысловасць. Калійны камбінат. // Які змяшчае ў сабе калій. Калійныя солі. Калійныя ўгнаенні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кампрэ́сарны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да кампрэсара, прызначаецца для яго. Кампрэсарнае масла. // Які складаецца з кампрэсараў. Кампрэсарная ўстаноўка. Кампрэсарная станцыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
камсамо́льскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да камсамола, камсамольцаў. Камсамольскі білет. Камсамольскі значок. Камсамольскія справы. // Які складаецца з камсамольцаў. Камсамольская арганізацыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
капіі́ст, ‑а, М ‑сце, м.
1. Уст. Перапісчык, які знімае копіі з дакументаў.
2. Мастак, які капіруе арыгінальныя творы іншых мастакоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кісларо́дны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да кіслароду. Кіслародны пах. // Які прызначаны для вырабу кіслароду. Кіслародны цэх.
•••
Кіслародная падушка гл. падушка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ко́лавы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да кола. Колавы след.
2. Які перамяшчаецца з дапамогай колаў. Колавы трактар. Колавы параход.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
крышталі́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да крышталя. Крышталічная будова. Крышталічны стан рэчыва. // Які складаецца з крышталёў. Крышталічная парода. Крышталічны сланец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ла́пчаты, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае лапы з перапонкамі. Лапчатыя птушкі.
2. Які мае лапу, лапы (у 3 знач.). Лапчаты культыватар.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)