мініме́тр, ‑а, м.

Спец. Рычажны стрэлачнік прыбор для вымярэння кантактным метадам лінейных размераў вырабаў з хібнасцю да 1 мікраметра.

[Ад лац. minimus — найменшы і metréō — вымяраю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міэлі́н, ‑у, м.

Спец. Сумесь тлушчападобных рэчываў, якія знаходзяцца ў абалонцы нерва і ў некаторых іншых тканках жывёльных арганізмаў.

[Ад грэч. myelós — мозг.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

монаметалі́зм, ‑у, м.

Спец. Грашовая сістэма, пры якой у аснову грашовага абарачэння пакладзены адзін валютны метал (золата або серабро).

[Ад грэч. mónos — адзін і лац. metallum — метал.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мо́рула, ‑ы, ж.

Спец. Стадыя развіцця зародка мнагаклетачных арганізмаў, на якой зародак мае выгляд згуртавання клетак накшталт ягады ажыны.

[Ад лац. morum — тутавая ягада.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

муміфікава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак. і незак., каго-што.

Спец. Ператварыць (ператвараць) у мумію ​1 (у 1 знач.); бальзамаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напагато́ў, прысл.

Спец. У выразе: узяць напагатоў — пра ружэйны прыём, пры якім ружжо трымаецца ў гатовым да стральбы становішчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

настрыфіка́цыя, ‑і, ж.

Спец. Прывядзенне ў адпаведнасць (прыраўнаванне) дыпломаў, выдадзеных дзяржаўнымі органамі іншых краін, з адпаведнымі дыпломамі нашай краіны.

[Ад лац. noster — наш.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

натраві́ць, ‑траўлю, ‑травіш, ‑травіць; што і чаго.

Спец. Зрабіць малюнак на паверхні чаго‑н. пры дапамозе едкага рэчыва; вытравіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нафтагазано́сны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які змяшчае нафту і прыродныя газы, багаты на нафту і прыродныя газы (пра геалагічныя адклады).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недастатко́васць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць недастатковага. Недастатковасць абвінаваўчых матэрыялаў.

2. Спец. Недастатковая функцыя якога‑н. фізіялагічнага органа. Сардэчная недастатковасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)