Verbum

марці́ра, -ы, мн. -ы, -цір, ж. (гіст.).

Караткаствольная артылерыйская гармата.

|| прым. марці́рны, -ая, -ае.

марцо́вы,

У выразах: марцовы кавалер (разм., жарт.) — стары валацуга, які любіць заляцацца да жанчын; кот марцовы — распуснік, блуднік.

марцыпа́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Кандытарскі выраб з міндальнага цеста.

|| прым. марцыпа́навы, -ая, -ае.

Марцыпанавыя цукеркі.

марш¹, -а і -у, мн. -ы, -аў, м.

1. -у. Спосаб строга рытмічнай хадзьбы ў страі.

Цырыманіяльны м.

2. -у. Пераход войск паходным парадкам; паход.

Імклівы м.

3. -а. Музычны твор.

Спартыўны м.

|| прым. ма́ршавы, -ая, -ае.

марш², выкл.

1. Каманда, загад рухацца ў страі.

Шагам м.! 2. Ужыв. як загад выйсці, пайсці куды-н. М. адсюль!

Да дому м.!

марш³, -а, мн. -ы, -аў, м.

Частка лесвіцы паміж дзвюма пляцоўкамі.

Лесвіца ў тры маршы.

ма́ршавы, -ая, -ае.

1. гл. марш¹.

2. Які адпраўляецца для папаўнення дзеючай арміі з запасных войск.

Маршавая рота.

ма́ршал, -а, мн. -ы, -аў, м.

Воінскае званне, вышэйшае за генеральскае, якое прысвойваецца за выдатныя заслугі ў кіраўніцтве войскамі, а таксама асоба, якая мае такое званне.

М. бранятанкавых войск.

Галоўны м. авіяцыі.

|| прым. ма́ршальскі, -ая, -ае.

марша́лак, -лка, мн. -лкі, -лкаў, м. (гіст.).

1. Вышэйшая службовая асоба ў Вялікім Княстве Літоўскім і Рэчы Паспалітай.

2. У Беларусі ў 19 ст: выбраны з ліку шляхты кіраўнік губерні або павета.

маршру́т, -у, М -ру́це, мн. -ы, -аў, м.

Шлях руху, звычайна вызначаны загадзя.

Турысцкі м.

|| прым. маршру́тны, -ая, -ае.

Маршрутнае таксі.