Verbum

дэгенера́цыя, -і, ж.

Выраджэнне, пагаршэнне ад пакалення да пакалення біялагічных, а таксама псіхічных адзнак арганізма.

|| прым. дэгенераты́ўны, -ая, -ае; наз. дэгенераты́ўнасць, -і, ж.

дэгенеры́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; зак. і незак.

Падвергнуцца (падвяргацца) дэгенерацыі.

дэградзі́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; зак. і незак.

Паступова пагаршаючыся, страчваючы каштоўныя якасці, прыйсці (прыходзіць) да выраджэння.

|| наз. дэграда́цыя, -і, ж.

дэгуманіза́цыя, -і, ж.

Пазбаўленне гуманістычнага пачатку, гуманістычнай сутнасці; абесчалавечванне.

Д. працы.

дэгустава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак. і незак., што.

Вызначыць (вызначаць) на смак якасць прадукту пры яго вырабе.

|| наз. дэгуста́цыя, -і, ж.; прым. дэгустацы́йны, -ая, -ае.

дэгуста́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст, які дэгустуе прадукты.

Д. чаю.

дэду́кцыя, -і, ж.

Спосаб разважання ад агульных палажэнняў да прыватных вывадаў.

|| прым. дэдукты́ўны, -ая, -ае.

Д. метад.

дэз..., прыстаўка.

Тое, што і дэ...; ужыв. перад галоснымі, напр.: дэзактывацыя, дэзарганізацыя, дэзарыентацыя, дэзынтэграцыя, дэзынфармацыя.

дэзавуі́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны; зак. і незак., каго (што).

У міжнародным праве: аб’явіць (аб’яўляць) аб нязгодзе з дзеяннямі даверанай асобы (дыпламатычнага прадстаўніка) або аб пазбаўленні яго права дзейнічаць надалей ад імя свайго ўрада.

Д. пасла.

дэзадара́нт, -у, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Сродак для маскіроўкі, змяншэння ці паглынання непрыемных пахаў, а таксама прыстасаванне, дзе ўтрымліваецца такі сродак.

|| прым. дэзадара́нтны, -ая, -ае.