Разм. Тузаць каго‑н. за валасы; біць, лупцаваць. [Насця:] — Не смейце лгаць, а то ўзлуюся І буду чубіць вас — вось так!Колас.[Дробаў:] — Я ж — палюбоўна, па шчырасці... Яшчэ і кажуць так: хто каго любіць, той таго і чубіць.Ракітны./увобразнымужыв.І зараз зноў ён [Фантанаў] шэфа чубіць, Каб даў камандзіроўку на Чукотку ці ў Караганду...Валасевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
kok
I
1.м. кукла (прычоска);
włosy upięte w kok — скручаныя ў куклу валасы;
2. голуб
IIм.мар.
кок
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
wystrzyc
зак.
1. выстрыгчы;
wystrzyc włosy — выстрыгчы валасы;
2. выразаць;
wystrzyc nożyczkami figurki z papieru — выразаць нажніцамі фігуркі з паперы
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
rwać
незак.
1. рваць; дзерці;
rwać kwiaty — рваць кветкі;
2. імчацца;
rwać sobie włosy z głowy — рваць на сабе валасы
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
brązowy
brązow|y
1. бронзавы;
brązowy swiecznik — бронзавы падсвечнік;
2. бронзавы; карычневы;
~e oczy — карыя вочы;
~e włosy — каштанавыя валасы
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Віхор (БРС, Шат., Касп., Мядзв., Гарэц., КЭС, КТС) ’шчацінне на хрыбце ў свінні’ (Бяльк., Шатал.); ’дух-гаспадар ветру’ (Інстр. II); ’від танца’ (Інстр. IV), віхры́ ’пясчаныя ўзгоркі, нанесеныя ветрам’; ’кучаравыя валасы’ (Сцяшк. МГ). Рус.вихо́р, укр.вихор, польск.wicher, чэш.vicher ’капуста, якая не завілася ў качан’, славен.vicher ’завіток валасоў’. Да віць (Фасмер, 1, 324). Перанос націску адбыўся ў выніку ўздзеяння дэрыватаў тыпу бугор, тапор і г. д. (Шанскі, 1, В, 112). Міклашыч (388), Персан (322) параўноўваюць з вяха́, вехаць як ступені чаргавання. Гл. таксама віхар.
Ка́піца2 ’прывязка ў цэпе’ (рэчыц., Нар. сл.; браг., Шатал.), ’абруч, на які замужнія жанчыны накручвалі валасы’ (Малч.; кобр., Шн. 3). Польск.kapica, н.-луж.kapica, в.-луж.khapica, ст.-чэш.kapicě, славен.kápica, серб.-харв.ка̏пица, балг.капица. Паводле Слаўскага, 2, 54–55, лексема паходзіць з польск.kapica, якое з kapa і суфікса ‑ica.