блуклі́вы, ‑ая, ‑ае.

Якому ўласціва блуканне. Сінечу летняга неба плямілі блуклівыя хмаркі. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

буйнапло́дны, ‑ая, ‑ае.

Які прыносіць буйныя плады; якому ўласцівы буйныя плады. Буйнаплодная яблыня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

васьмідзённы, ‑ая, ‑ае.

Якому споўнілася восем дзён. // Тэрмінам у восем дзён. Васьмідзённая камандзіроўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пераспе́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; зак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Стаўшы вельмі спелым, пачаць псавацца.

Агрэст пераспеў.

2. перан. Выйсці з узросту, уласцівага якому-н. становішчу; пастарэць (разм., іран.).

Нявеста пераспела.

|| незак. пераспява́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

бясхі́бны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае недахопаў, якому неўласцівы хібы. Бясхібныя доказы. Бясхібнае пачуццё.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

велікаду́шны, ‑ая, ‑ае.

Якому ўласціва велікадушнасць. Велікадушны чалавек. // У якім праяўляецца велікадушнасць. Велікадушны ўчынак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разва́жны, -ая, -ае.

1. Якому ўласціва развага, роздум; разважлівы.

Дзядзька — чалавек р.: спачатку падумае, а потым скажа.

2. Які змяшчае ў сабе павучанне, параду і пад.

Разважнае слова.

3. Спакойны, паважны, размераны.

Ісці разважным крокам.

|| наз. разва́жнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

васьмігадо́вы, ‑ая, ‑ае.

Якому споўнілася восем гадоў. Васьмігадовы сын. // Тэрмінам у восем год. Васьмігадовае падарожжа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мемара́ндум, ‑а, м.

Дыпламатычны дакумент, у якім выказаны погляды ўрада дзяржавы па якому‑н. пытанню.

[Ад лац. memorandum — што трэба помніць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нетыпо́вы, ‑ая, ‑ае.

Які не мае асаблівасцей, уласцівых якому‑н. тыпу. Нетыповая з’ява. Нетыповы факт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)