Mütze

f -, -n ша́пка, фура́жка

die ~ áufsetzen [ábnehemn*] — надзе́ць [зняць] ша́пку

~ mit Óhrenklappen — (ша́пка-) вуша́нка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

трывуго́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Даўней — трохвугольная форменная шапка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вуша́тка ’шапка з вушамі’ (навагр., З нар. сл.). Ад вуша́ты (< вушатая шапка).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

маге́рка ж.

1. (войлочная шляпа, шапка) маге́рка;

2. ист. му́рмолка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

czapa

ж. шапёха (павелічальнае ад шапка)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

анда́травы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да андатры. // Зроблены з футра андатры. Андатравая шапка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

барано́вы, ‑ая, ‑ае.

Атрыманы з барана; зроблены з аўчыны барана. Барановы лой. Барановая шапка,

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

барсучы́ны, ‑ая, ‑ае.

Атрыманы з барсука, зроблены з футра барсука. Барсучыны тлушч. Барсучыная шапка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скуф’я́, ‑і, ж.

Спічастая шапка з чорнага або фіялетавага аксаміту ў праваслаўнага духавенства, манахаў.

[Грэч. skuphia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фі́нка¹, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. Нож з тоўстым кароткім лязом, так званы фінскі нож (разм.).

2. Круглая шапка з футравым адкладным аколышкам.

3. Парода коней, распаўсюджаная ў Фінляндыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)