Які мае адносіны да дыму. Дымавы слуп.// Прызначаны для ўтварэння воблака, заслоны з дыму. Дымавая шашка. Дымавы патрон.
•••
Дымавая заслонагл. заслона.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
milowy
мілевы;
słup (kamień) milowy — мілевы слуп (камень)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Pféiler
m -s, - слуп, кало́на, апо́ра, бык (маста)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
нае́хатьсов., в разн. знач. нае́хаць;
нае́хать на столб нае́хаць на слуп;
нае́хали го́сти нае́халі го́сці.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
падкапа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак.
1.што. Раскапаць зямлю знізу пад чым-н.
П. слуп.
2.што і чаго. Накапаць, выкапаць у дадатак (разм.).
П. бульбы на вячэру.
|| незак.падко́пваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз.падко́п, -у, м., падко́пванне, -я, н.іпадко́пка, -і, ДМ -пцы, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
адляце́цца, ‑ляціцца; зак.
1. Летучы, перамясціцца, аддаліцца на пэўную адлегласць. [Бацька:] — [Каршачок] адляціцца ад нас далёка наперад і сядзе на тэлеграфны слуп.Чорны.
2. Адскочыць, адкінуцца ад моцнага ўдару, штуршка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вярэ́я ’шула, слуп’ (Сцяшк., воран., Шатал.). Да верая́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
the stake
а) слуп, да яко́га прывя́звалі асу́джанага на спале́ньне
б) спале́ньне жывы́м
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Стабу́рчыць ‘выгібаць, выкрыўляць, выстаўляць’ (Ласт.), ‘паказваць на цяжарнасць’: uže nasza pani staburczyć (Арх. Федар.), стабу́рчыцца ‘выстаўляцца’, стабу́рыцца ‘тапырыцца’ (Ласт.). Ведаць, вытворныя ад назоўніка, што ўзыходзіць да прасл.*stoborъ ‘слуп, пень’, параўн. стабу́р ‘тумба, падстаўка’ (Ласт.), серб.-харв.сто̏бор, сто̀бор ‘агароджа; двор, вуліца’, балг.стобо́р ‘плот’, ст.-слав.стоборъ ‘слуп’, або *stъb(ъ)rъ, параўн. ст.-польск.steber, славен.stebȅr ‘слуп’, серб.-харв.ста̀бар, харв.дыял.stabȁr ‘сцябло’, ст.-слав.стъбръ ‘тс’, якім адпавядаюць літ.stãbaras ‘сухая галіна’, stùburas ‘пень’, лат.stuburs ‘пень, слуп’, а таксама ст.-дац.stafœr, швед.дыял.staver ‘кол’, што ўзыходзяць да і.-е.*steb(h)‑ ‘слуп, апора, аснова, бервяно’, а таксама ‘падперці, абаперці; стаць нерухомым’, працягам якога з’яўляецца ст.-інд.stabhnā́ti ‘падтрымлівае, падпірае’ (Скок, 3, 323, 336; Глухак, 579; Сной₂, 696).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ГЕ́РМА
(грэч. hermēs),
чатырохгранны слуп, завершаны скульпт. выявай галавы першапачаткова бога Гермеса (адсюль назва), потым стараж. багоў, з 5 ст. да н.э. і партрэтнымі выявамі дзярж. дзеячаў, філосафаў і інш. У ант. эпоху герма — пераважна межавы знак, паказальнік дарог, з 16 ст. — від дэкар. і садова-паркавай скульптуры.