се́льбішча, ‑а, н.
Уст. Селішча. Раён Нямігі — самы старажытны раён. Тут і рэшткі старадаўніх замкаў і манастыры і рэшткі сельбішчаў Х-ХІ стагоддзяў. «Беларусь». Не абмінула, не праехала міма гэтага дома і наша сям’я, калі мы, дачакаўшыся вызвалення, праз два гады фашысцкае няволі, вярталіся, нарэшце, на бацькаўшчыну, на папялішча спаленага ў вайну свайго сельбішча. Сачанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Rudimént
n -s, -e
1) рудыме́нт
2) рэ́шткі
3) pl азы́
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Ацяро́бкі ’абрэзкі ад гародніны’ (КЭС, лаг., КСП), укр. отеребини ’непатрэбныя рэшткі’, польск. otrzebki ’абрэзкі ад гародніны’, серб.-харв. о̀требине ’непатрэбныя рэшткі’. Ад церабіць ’абрэзваць, ачышчаць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мездрава́ты, ‑ая, ‑ае.
Падобны на мяздру. Веснавое сонца даплаўляла рэшткі чорнага мездраватага снегу, які яшчэ сям-там ляжаў пад сценамі, пад платамі. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
оста́нки
1. аста́нкі, -каў ед. нет; парэ́шткі, -каў разг., ед. нет
2. (остатки) рэ́шткі, -каў ед. нет.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
utilize
[ˈju:təlaɪz]
v.t.
выкарысто́ўваць
to utilize leftovers in cooking — выкарысто́ўваць рэ́шткі праду́ктаў пры варэ́ньні
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
злі́ўка, ‑і, ДМ зліўцы, ж.
1. Дзеянне паводле дзеясл. зліваць — зліць (у 1 знач.).
2. толькі мн. (злі́ўкі, злівак). Злітыя рэшткі чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ары́лы
(с.-лац. arilli)
хім. аднавалентныя рэшткі араматычных вугляводаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
вы́трускі, ‑сак; адз. няма.
Тое, што вытрушана з чаго‑н.; рэшткі. З казённае махоркі Ужо вытрускі адны. І душыць смуткам горкім Душу ўспамін вайны... Вітка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэ́штка, ‑і, ДМ ‑тцы, ж.
1. Тое, што і рэшта. З вялікаю і незразумелаю асалодаю [Іван і Джулія] праглынулі хлеб — апошнюю рэштку свайго прыпасу. Быкаў. Камандаваць рэшткай узвода, што засталася на месцы, Арсень пакінуў камандзіра першага аддзялення. Хадкевіч. Раздаўшы ўсё ўдзельнікам аркестра, .. [хлапчук] рэштку вольнага часу аддаваў толькі бацьку. Лынькоў.
2. звычайна мн. (рэ́шткі, ‑аў). Тое, што яшчэ захавалася, уцалела (ад разбурэння, гібелі і пад.); астаткі. На месцы, дзе некалі стаяла хата, грудамі ляжала ў дзікай траве размытая дажджамі гліна, рэшткі печы. Галавач. Рэшткі разбітых часцей ворага сапраўды каціліся назад па шляху, што ляжаў кіламетраў за тры ад вёскі. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)