Расса́ ’густыя зараснікі розных водных траў’ (Касп.). Гл. раса́ 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

race​3 [reɪs] n.

1. ра́са;

without distinction as to race без ра́савых адро́зненняў

2. род; пле́мя; э́тнас;

the human race род чалаве́чы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Расі́сты 1 ’пакрыты расой’ (ТСБМ). Звычайна ро́сны ’тс’, гл. раса́ 1.

Расі́сты 2 ’мяцёлчаты (авёс)’ (мсцісл., З нар. сл.). Параўн. польск. rzęsisty ’багаты’, балг. реси́ст ’што мае махры ці падобны да махроў’, славен. resast ’злакавы’, ’маючы вусікі’. Гл. раса́ 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рэ́сы мн. ’парасткі на клубнях бульбы’ (драг., Жыв. НС). Гл. раса 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бай-ба́й, выкл.

1. Прыпеў пры закалыхванні дзіцяці. Раса на палянах, Нахмурыўся гай. Засні, паслухмяны, Бай-баінькі-бай. А. Александровіч.

2. у дзіц. мове. Спаць. Пара бай-бай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dewy

[ˈdu:i]

adj.

1) ро́сны, расі́сты, пакры́ты расо́ю

2) як раса́ асьвяжа́льны; бліску́чы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ця́ўе, ‑я, н., зб.

Абл. Націнне. Іншы раз уяўляецца, што і сонца тут свеціць, як на паверхні зямлі, і раса іскрыцца, як на грэчцы або на бурачным цяўі. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рася́нка ’трава расянка’ (ТСБМ), расіца (Байк. і Некр.), раса́ ’тс’ (лельч., Жыв. сл.). Гл. расічка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

habit, ~u

м. манаская раса;

przywdziać habit — пастрыгчыся ў манахі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

hay [heɪ] n.

1. се́на

2. AmE, infml невялі́кая су́ма гро́шай

♦

make hay while the sun shines ≅ касі́, каса́, паку́ль раса́; гні дрэ́ва, паку́ль маладо́е

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)