пры́мы, ‑аў; адз. няма.

Пасяленне, пражыванне мужчыны пасля жаніцьбы ў сям’і жонкі; прымацтва. Маці кажа, што трэба сыну ісці куды-небудзь у прымы, да багатай дзеўкі, а бацька пярэчыць: «Прымачы хлеб сабачы»... Пестрак. Прымы .. [Лапінкі] нясытыя: морг поля і хата на курынай ножцы. Брыль.

•••

Прыстаць (пайсці) у прымы гл. прыстаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

object​2 [əbˈdʒekt] v. (to) пярэ́чыць, пратэстава́ць, выка́зваць нязго́ду;

I object. Я супраць;

I must strongly object to this remark. Я рашуча не згодны з гэтай заўвагай.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

апане́нт

(лац. opponens, -ntis = які пярэчыць)

1) праціўнік у спрэчцы, палеміцы;

2) той, каму даручана ацэнка дысертацыі і выступленне на яе публічнай абароне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

contradictory

[,kɑ:ntrəˈdɪktəri]

adj.

1) супярэ́чны, супярэ́члівы, нязго́дны

the contradictory report — супярэ́члівыя паведамле́ньні

2) які́ пярэ́чыць, перако́рлівы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

urągać

urąga|ć

незак. komu/czemu насміхацца з каго/чаго, абражаць каго/што;

to urągać dobrym obyczajom — гэта пярэчыць добрым манерам;

~ć zdrowemu rozsądkowi — пярэчыць здароваму розуму

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

fórmwidrig

1.

a які́ пярэ́чыць фо́рме

2.

adv не па фо́рме

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Éinwendung

f -, -en пярэ́чанне

óhne ~ — безагаво́рачна

~en erhében* [máchen, vórbringen*] — пярэ́чыць, пратэстава́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

verwéhren

vt (D) перашкаджа́ць (чаму-н.)

2) забараня́ць; адмаўля́ць, пярэ́чыць (каму-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Wíderrede

f -, -n

1) пярэ́чанне, супярэ́чнасць

óhne ~! — не пярэ́чыць!

2) прамо́ва апане́нта

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

апане́нт

(лац. opponens, -ntis = які пярэчыць)

1) праціўнік у спрэчцы, палеміцы;

2) той, каму даручана ацэнка дысертацыі і выступленне на яе публічнай абароне.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)