hyperbole

[haɪˈpɜ:rbəli]

n.

1) гіпэ́рбала f. (маста́цкі прыём перабо́льшаньня)

2) перабо́льшаньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

receptionist [rɪˈsepʃənɪst] n. сакрата́р, які́ вядзе прыём наве́двальнікаў; рэгістра́тар (у паліклініцы); парцье́(у гатэлі)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сіне́кдаха, -і, ДМ -дасе, ж. (спец.).

Стылістычны прыём, калі назва часткі выкарыстоўваецца замест назвы цэлага, агульнага і наадварот (напр., «галава» замест «чалавек»), а таксама слова і зварот, ужытыя такім чынам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аднакра́тны, ‑ая, ‑ае.

Які адбываецца за адзін прыём, не паўтараючыся (пра нейкае дзеянне або з’яву); аднаразовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

rekrutacja

rekrutacj|a

ж.

1. вярбоўка;

2. набор; прыём;

ogłosić ~ę — абвясціць прыём (набор);

~a na studia dzienne — прыём на дзённую форму навучання

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

приёмка ж. прыёмка, -кі ж., прыём, -му м.; прыма́нне, -ння ср., прыня́цце, -цця ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

казуі́стыка, -і, ДМ -тыцы, ж. (кніжн.).

1. Падвядзенне прыватных выпадкаў пад агульную догму як прыём сярэдневяковай схаластыкі і багаслоўя.

2. перан. Уменне адстойваць заблытаныя або фальшывыя палажэнні.

|| прым. казуісты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падвы́сь, прысл.

Прыём салюта шабляй або шашкай, калі іх падымаюць вастрыём уверх, трымаючы эфес па ўзроўні падбародка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ампліфіка́цыя, ‑і, ж.

Спец. Стылістычны прыём, накапленне аднародных элементаў мовы (сінонімаў, параўнанняў і інш.) для ўзмацнення выразнасці.

[Лац, amplificatio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кідо́к ’хуткае, імклівае перамяшчэнне з аднаго месца ў другое без перапынкаў, за адзін прыём’ (ТСБМ). Гл. кі́даць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)