прычасці́цца, ‑чашчуся, ‑часцішся, ‑часціцца; зак.

Удзельнічаючы ў абрадзе прычашчэння, прыняць прычасце (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сфармава́цца, ‑муецца; зак.

Прыняць тую ці іншую форму ў працэсе апрацоўкі, штампоўкі або адліўкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

powziąć

зак.

1. задумаць;

powziąć zamiar — вырашыць;

2. прыняць;

powziąć decyzję — прыняць рашэнне;

powziąć uchwałę — прыняць (вынесці) рашэнне, прыняць пастанову;

3. адчуць; займець;

powziąć podejrzenia — адчуць падазрэнне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

reject

1. [rɪˈdʒekt]

v.t.

адкіда́ць; адхіля́ць, адмаўля́цца прыня́ць

He rejected our help — Ён адмо́віўся прыня́ць на́шую дапамо́гу

2. [ˈri:dʒekt]

n.

адкі́нутая асо́ба або́ рэч

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

непрыма́льны, ‑ая, ‑ае.

Такі, якога нельга прыняць, з якім нельга пагадзіцца. Непрымальныя парады. Непрымальныя прапановы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удзя́чнасць, -і, ж.

Пачуццё, якое ўзнікае ў адказ за зробленае дабро, увагу; падзяка.

Прыняць што-н. з удзячнасцю.

Словы ўдзячнасці.

Зрабіць што-н. у знак удзячнасці або ва ў. за што-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

усынаві́ць, -наўлю́, -наві́ш, -наві́ць; -наві́м, -навіце́, -навя́ць; -но́ўлены; зак., каго (што).

Прыняць у сям’ю (хлопчыка, дзяўчынку) на правах роднага сына, дачкі.

У. сірату.

|| незак. усынаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. усынаўле́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

give satisfaction

а) задаво́ліць

б) прыня́ць вы́клік на двубо́й

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

отве́ргну́ть сов. (что-л.) адхілі́ць, адкі́нуць; не прыня́ць; (кого-л.) вы́рачыся; не прызна́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

вы́крышталізавацца, ‑зуецца; зак.

1. Вылучыцца ў выглядзе крышталяў.

2. перан. Прыняць выразную ўстойлівую форму. Выкрышталізаваўся характар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)