disfranchise

[dɪsˈfræntʃaɪz]

v.t.

1) пазбаўля́ць грамадзя́нскіх право́ў

2) адбіра́ць правы́ або́ прывіле́і

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Zessión

f -, -en

1) юрыд. усту́пка

2) эк. перада́ча право́ў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

заваёва ж

1. (міру, правоў) Erkämpfung f -; Eróberung f -;

2. часцей мн (дасягненні) Errúngenschaft f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

акупі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Заняць (займаць) узброенымі сіламі чужую тэрыторыю без атрымання на гэта суверэнных правоў. // перан. Разм. Заняць, захапіць пэўнае месца, памяшканне. Брыгадзіры і аграномы.. акупіравалі ўсю кантору. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wyłączność

ж. выключнасць;

~ć praw autorskich — выключнасць аўтарскіх правоў

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

адрачы́ся, -раку́ся, -рачэ́шся, -рачэ́цца; -рачо́мся, -рачаце́ся, -раку́цца; -ро́кся, -ракла́ся, -ло́ся; -рачы́ся; зак.

1. ад каго-чаго. Адмовіцца ад каго-, чаго-н., здрадзіць каму-, чаму-н.; не прызнаць.

А. ад сваіх дзяцей.

А. ад сваіх слоў.

2. ад чаго. Адмовіцца ад сваіх правоў на што-н. (уст.).

А. ад спадчыны.

|| незак. адрака́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

|| наз. адрачэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

wyjęcie

н. вытрымка, вынятка;

wyjęcie spod prawa юр. пазбаўленне правоў

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

АНУЛЯ́ЦЫЯ,

ануляванне (ад лац. annullo знішчаю), адмена, абвяшчэнне несапраўдным якога-н. акта, дагавора або правоў ці паўнамоцтваў. Гл. таксама Дэнансацыя.

т. 1, с. 407

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

рэстыту́цыя

(лац. restitutio)

юр. аднаўленне былых парушаных правоў з кампенсацыяй страт.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

непаўнапра́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае ўсіх правоў, нераўнапраўны з іншымі. Хоць Лабановіч зараз быў далёка непаўнапраўны настаўнік, ад начальства не пастаўлены, але ён адчуў вялікае задавальненне, калі ў леснікову хату прыйшло дзевяць хлапчукоў рознага ўзросту і рознай адукацыі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)