armlet

[ˈɑ:rmlət]

n.

1) нарука́ўная павя́зка

2) залі́ў -ву m., зато́ка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

кару́злы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Загрубелы, шурпаты; закарузлы. Карузлыя рукі. Карузлая павязка.

2. Нярослы, чахлы. Сосны былі не стромкія, як у гушчары, а карузлыя, з пакручанымі вузлаватымі галінамі. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

podpaska

ж. мед. суспензорый; павязка;

podpaska higieniczna — гігіенічная пракладка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

суспензо́рый

(ад лац. suspensus = падвешаны)

мед. павязка ў выглядзе мяшочка для падтрымкі машонкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ланге́т ​1, ‑у, М ‑геце, м.

Страва з мяса лепшага гатунку, нарэзанага тонкімі прадаўгаватымі кавалкамі.

[Ад фр. languette — язычок.]

ланге́т ​2, ‑а, М ‑геце, м.

Павязка з гіпсу, якой карыстаюцца пры зрошчванні пераломаных касцей. Налажыць лангет.

[Ад фр. longuet — прадаўгаваты.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ланге́тка

(фр. longuette)

павязка з гіпсу, якая забяспечвае нерухомасць зламаных касцей рук або ног.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

перавя́зка ж.

1. мед. das Ánlegen éines Verbándes;

2. (павязка) Verbánd m -(e)s, -bände

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Бінт. Рус. бинт, укр. бинт. Запазычанне з ням. мовы (ням. Binde ’павязка, бінт’). Праабражэнскі, 1, 26; Фасмер, 1, 166; Шанскі, 1, Б, 120.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

фасцыя́цыя

(ад лац. fascia = павязка)

выродлівая дэфармацыя парасткаў раслін, пры якой яны становяцца пляскатымі, шаблепадобнымі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Бандзе́ля ’галаўная павязка дзяўчыны; апаяска з стужкі’ (Гарэц.), банде́ля ’тс’ (Нас.). Запазычанне з польск. bandela ’тс’ (а гэта з італ. bandella; Варш. сл., 1, 93).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)